1979-2009: ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΡΕΥΝΕΣ ΚΟΙΛΑΔΑΣ ΠΟΤΑΜΟΥ ΓΟΡΜΟΥ ΠΩΓΩΝΙΟΥ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ (ΠΡΑΚΤΙΚΑ)

ΗΛΙΑΣ ΑΝΔΡΕΟΥ, ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΛΕΙΤΣΑΣ

To Πωγώνι [1] χωροθετείται στο βορειοδυτικό τμήμα της περιφερειακής Ενότητας Ιωαννίνων. Ορίζεται από τον ποταμό Αώο και την περιοχή της Κόνιτσας στα ανατολικά, τους ποταμούς Δρίνο και Γυφτοπόταμο στα δυτικά, τα όρη Μακρύκαμπος (1.673 μ.) και Δούσκο (2.198 μ.) στα βόρεια, το όρος Κασιδιάρης (1.329 μ.) και τις πηγές του ποταμού Καλαμά στα νότια. Ο σημαντικότερος οικιστικός πυρήνας κατά την αρχαιότητα εντοπίζεται στην περιοχή των πηγών και του άνω ρου του ποταμού  Γορμού, όπου σήμερα αναπτύσσονται τα χωριά Μερόπη, Παλαιόπυργος και Κάτω Μερόπη. Η συγκεκριμένη κοιλάδα περιορίζεται από το όρος Δούσκο ή Μερόπη (2.198 μ.) στα βορειοανατολικά, το όρος Μακρύκαμπος ή Μπόζοβο (1.673 μ.) στα βορειοδυτικά και το όρος Κουτσόκρανο (1.324 μ.) στα νότια-νοτιοδυτικά. Ανάμεσα στους παραπάνω ορεινούς όγκους και σε υψόμετρο 500-800 μ. περίπου δημιουργείται ημιορεινή κοιλάδα, η οποία γονιμοποιείται από τα νερά του ποταμού Γορμού. Γεωλογικά η περιοχή καλύπτεται από αδιαίρετο φλύσχη, που περιβάλλεται από δύο ζώνες ηωκαινικών ασβεστόλιθων με κατεύθυνση νοτιοανατολικά-βορειοδυτικά. Το φυσικό περιβάλλον και το μικροκλίμα εξασφαλίζουν ιδανικές συνθήκες άσκησης κτηνοτροφικών, γεωργικών, θηρευτικών και πιθανώς αλιευτικών δραστηριοτήτων, υλοτομίας στα δάση της περιοχής ενώ υπάρχουν και πλούσιες πηγές νερού, ευνοώντας διαχρονικά τη μόνιμη κατοίκηση της κοιλάδας. Μέσω των φυσικών περασμάτων καθίσταται σχετικά εύκολη η επικοινωνία της κοιλάδας του ποταμού Γορμού με τον κάμπο της Κόνιτσας ανατολικά, με τη λεκάνη Καλπακίου-Δολιανών νότια και με το λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων νοτιοανατολικά, που αποτελούν σημαντικότατους διαχρονικά οικιστικούς πυρήνες, μέσω των οποίων διευκολύνεται η σύνδεση και με τις υπόλοιπες περιοχές της ενδοχώρας και των παραλίων της Ηπείρου, αλλά κυρίως με τη γειτονική Αλβανία.

Αρχαιολογική επιοκόπησις της περιοχής Πωγωνίου

 

Άποψη του ερευνημένου τμήματος οικισμού στην Αμπελιά Μερόπης.

Ώς πρός το αρχαίο όνομα της περιοχής Πωγωνίου επικρατούν διάφορες γνώμες. Κατά τον Ζ. Μολοσσό εκαλείτο Τριφυλλία όπου κατοικούσαν οι Τριφύλλιοι ή Τριποφυλίσιοι. Κατά τον Κορυτσας Εύλόγιον έλέγετο Τριφύλλια γιατί κατοικούσαν τρεις φυλές : οι Έπειρώται Μολοσσοί, οι Μακεδόνες Όρέσται, και οι Ίλλυριοί Άτιντανες, [1] «οι μέν πλησιάζοντες τοίς Μακεδόσι, οι δέ τω Ίονικώ κόλπω» (Στράβων Ζ. 8. 36). 

Καί κατά μιά περίοδο έλέγετο Όρεστιάς άπο τον Όρέστη που καταδιωκόμενος ώς γνωστόν γιά μητροκτονία έγκατεστάθη εδώ. Γι αυτό  έπεκράτησε στό Πωγώνι ο έλληνομακεδονικός πολιτισμός. [2] Κατά τον Λ. Βασιλειάδην εκαλείτο Μηλωτίς, άπο το ένδυμα πού έφερον οι κάτοικοι, ένα είδος μάλλινης κάπας γνωστής μέχρις καί του 18ου αιώνα ώς «μαλλιότας», το γνωστό ταλαγάνι πού σήμερα τείνει νά έκλείψη. Δηλαδή Μηλωτίς=ο τόπος πού φορούν τή μαλλιότα. ΙΙιθανώτερο όμως το Μηλωτίς νά προέρχεται, άπο τά έθνικά μολοσσικά ονόματα Μόλωτις—Μολώτας γιατί δύσκολο είναι νά φαντασθεί κανείς έστω καί γιά τή μακρυνή έκείνη εποχή οτι μόνον οί κάτοικοι τής περιοχής αυτής έφεραν μαλλιότα. Έάν όμως είναι άληθινό οτι έκαλείτο Μηλωτίς, τότε υπάρχουν λόγοι νά ύποθέσωμε οτι ή περιοχή άποτελούσε μέρος τής κυρίως Μολοσσίας ή Μολοττίας.

ΤΑ (ΕΙ)ΚΟΝΙΣΜΑΤΑ...

 Έξωκκλήσια καί εικονίσματα στις διάφορες ράχες και στά σταυροδρόμια θυμίζουν τή λατρεία τής θεάς τής φύσεως μέ τά ονόματα Κυβέλη, Ρέα, Δήμητρα πού γίνονταν σέ υπαίθρια ιερά, έξω καί κυρίως στις κορυφές τών βουνών καί μέσα σέ σπήλαια.

Τά «κονίσματα» ειδικώτερα, βρίσκωνται συνήθως στις διασταυρώσεις τών όδών καί στις εισόδους καί εξόδους του χωρίου, άποτελούν δέ μέ τή γύρω περιοχή τους τοπωνύμια. Αλλοτε όμως χτίζονταν καί σέ διάφορα επίκεντρα σημεία τής υπαίθρου καί μέσα στά χωριά σέ τόπο εκκλησίας τής, όποίας έστερούν- το. Κι αυτό γιατί, όλιγάριθμοι όπως ήταν οί συνοικισμοί καί μή συγκεκροτημένοι σέ κοινότητα, δέν είχαν τή δυνατότητα ν’ άποκτήσουν κανονική έκκλησία. Έτσι τά χωριά εκείνα πού δέν είχαν παπα, δάσκαλο ή εκκλησία, γιά νά συγκροτηθούν στή χριστιανική τους πίστι, άποκτούσαν μέ τόν άπλό αύτόν τρόπο τών εικονισμάτων ένα θρησκευτικό σύμβολο πού τά συγκρατούσε σ’ αυτή. Τό κόνισμα δηλ. είναι ό πρόγονος τής εκκλησίας. Οί κάτοικοι δέ τών εν λόγω συνοικισμών έκκλησιάζοντο τότε στο πλησιέστερο μοναστήρι καί ώρισμένες μέρες μόνον τό χρόνο.

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ ΗΡΩΟΥ ΠΕΣΟΝΤΩΝ ΒΗΣΣΑΝΗ 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1961

15 Αυγουστου 1961.Μετά απο συντονισμένες προσπάθειες της Αδελφότητος Βησσανιωτών γίνονται τα αποκαλυπτήρια του ηρώου των πεσόντων υπερ Πατρίδος, στην κεντρική πλατεία της Βήσσανης. Το βίντεο που ακολουθεί, μοναδικό τεκμήριο της πραγματικά εντυπωσιακής εκδήλωσης της ημέρας εκείνης, προέκυψε απο δύο ολιγόλεπτα κινηματογραφικά αποσπάσματα που περιέχονται στα "ΕΠΙΚΑΙΡΑ" και που τα ανακάλυψα στο ΕΘΝΙΚΟ ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ.[Μονταζ και ψηφιακή επεξεργασια Χ.Κ.]

Η ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΒΗΣΣΑΝΗΣ 15-16 Αυγούστου 1930

15Αυγουστος στη Βήσσανη (δεκαετια του 50)

ΒΗΣΣΑΝΗ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1930:

Εφέτος μετ εξαιρετικής μεγαλοπρεπείας και όλως ασυνήθους κοσμοσυρροής εωρτάσθη το διήμερον πανηγύρι τής Παναγιάς.

Από της προηγουμένης ημέρας ήρχισαν να συρρέωσι εκ των περιχώρων πλείστοι πανηγυρισταί, αλλά η συρροή του κόσμου υπήρξε μεγάλη  κατά την επομένην ήμέραν τήν ήμέραν τής πανηγύρεως. Απο  πολύ πρωί μια εξαιρετική κίνησις εις τας τάξεις των επισκεπτών. Εφέτος μάλιστα, που το χωριό  μας απέκτησε και  την συγκοινωνίαν του η κοσμοσυρροή υπήρξε ανωτέρα των προηγουμένων ετών—από πολύ πρωΐ βλέπεις νά έρχανται τα αυτοκίνητα μέ τούς υψηλούς μας ξένους ή κεντρική πλατεία  της Βησσάνης κατά  τάς δύο αυτάς ιστορικάς ήμέρας του γλεντιού μετεβλήθη εις  πλατείαν Ομονοίας είναι η ώρα 8 και όλος ο κόσμος  μεταβαίνει να έκκλησιασθή εις την κεντρικήν εκκλησίαν «Αγιος Νικόλαος».

Η ιερά ακολουθία διεξάγεται μετα πλείστης επιβλητικότητος υπό του αρχιμανδρίτου Νικοδήμου και υπό καλλιφώνων ψαλτών κ κ. Χριστοφόρου Στούπη και Στεφάνου Γούναρη. Μετά τήν θείαν λειτουργίαν κατα το επικρατούν έθιμον όλοι οι  νέοι μέ τους φιλοξενουμένους μας, παρέες παρέες μετά τών μουσικών οργάνων. Επακολουθούν επισκέψεις εις τους εορτάζοντες Παναγιώτηδες. Επισκεπτόμεθα τον αγαπητόν Παναγιώτην Τζιατζιάνην, Παναγιώτην Ιλλαρίδην και τον αφιχθέντα χάριν τής Πανηγύρεως  Κώοτα Μέντζον καί πλείστους άλλους μέχρι της 1 μ,μ. οπότε  απεσύρθημεν πάντες νά γευματίσωμεν μετα των ξένων πανηγυριστών.

Τα Φραστανά και η Βήσσανη: Πολύπλευροι και μακροχρόνιοι δεσμοί...

Γ.Τριαντάφυλλος-Δ. Τζόβας-Σ. Ζωΐδης-Α. Καρανίκας

Οι δεσμοί της Κάτω Μερόπης (Φραστανά) με τη Βήσσανη έχουν βαθιές ρίζες. Στα βυζαντινά χρόνια η συνοριακή γραμμή εκτεινόταν πέρα από το Γορμό στις πεδινές εκτάσεις που ανήκαν στην Κάτω Μερόπη, όταν το χωριό βρισκόταν κοντά στην παραποτάμια ζώνη. Αυτό συνέβαινε, γιατί τότε ο πρωταρχικές οικισμός της Βήσσανης βρισκόταν γύρω από τη βυζαντινή μονή της και ήταν μικρός. Αργότερα στην περίοδο της τουρκοκρατίας και ύστερα από ειρηνικές διαβουλεύσεις και αγοραπωλησίες αγροτικών τεμαχίων τελικό συνοριακή γραμμή οριστική έγινε ο ρους του Γορμού. Ήδη τα Φραστανά βρίσκονταν ψηλότερα, στη σημερινή θέση.

Στη δικαστική διένεξη της Βήσσανης με το Δελβινάκι για τα σύνορα στις Λακκιές οι Φραστανίτες τάχθηκαν με τη Βήσσανη. Δυο φορές, το 1845 και το 1870, πήγαν μάρτυρες υπεράσπισης. Στην επίσημη απόφαση του 1870, με την οποία δικαιώθηκε η Βήσσανη, αναφέρονται τέσσερις Φραστανίτες μάρτυρες: ο Χρήστος Καλλιαρέκος, τέως μέλος του συμβουλίου υποδιοίκησης Πωγωνίου, ο Β. Αναγνώστου, ο Γ. Βλάχος και ο Ιωάννης Μίχος. Με την ίδια απόφαση επιβεβαιώθηκε ότι το σύνορο Βήσσανης - Φραστανών είναι ο λάκκος Λαμπάνιτσα (δηλ. ο Γορμός).

Ο ΓΙΩΤΗΣ ΝΤΑΛΛΟΣ (Το δράμα ενός καλλιτέχνη)...

Όταν καμιά φορά φέρνω στο νου μου τον παλιό κλαρινίστα Γιώτη Ντάλλο, δεν ξέρω τι’ναι κείνο που μου δίνει δύναμη, να φωτίσω τη ζωή και το δράμα του άτυχου καλλιτέχνη. Στ’ αυτιά μου έρχεται ο απόηχος απ’ τις μουσικές του νότες, αλλά κι απ’ τις λαχτάρες απ’ το πονεμένο χοχλαστήρι της ψυχής του...

Πέρασαν τέσσερες δεκαετίες απ’ τη γνωριμία μας και πολλές φορές λέω πως μου ξεθώριασαν οι μνήμες. Το χωνευτήρι της απώλειας απ’ το καταστροφικό έργο του μεγάλου χρόνου που διάβηκε, μπορεί να μου δυσκολέψει την προσπάθεια. Δυνατά όμως νιώθω πως δεν τα κατάφερε να μου στροβιλίσει τις θύμησες, σαν ο αγέρας τα κίτρινα φύλλα του φθινοπώρου.

Δεν άντεξα. Έβαλα σε τάξη ό,τι άκουσα, ό,τι είδα, ό,τι μολογούσαν και μολογιέται και θιασώτης εγώ του γραφτού λόγου, όταν μάλιστα οι ήρωές του είναι υπαρκατά πρόσωπα, το αποτόλμησα και παρουσιάζω τη ζωή, τη δράση, αλλά και το δράμα του παλιού κλαριτζή.

Στο ημιόμορφο κεφαλοχώρι Τσαραπλανά του Πωγωνιού γεννήθηκε ο Γιώτη Ντάλλος. Οι γονέοι του τον κουνάρησαν μέσα στη στερημένη τους ζωή. Άσημοι άνθρωποι, δεν είχαν ούτε τα πιο απαραίτητα. Σε ξεθωριασμένα κουρέλια, φασκιωμένος σε μια μισοσπασμένη σαρμανίτσα, έκλαιγε με τις ώρες όσο να τελειώσει η μάνα του τα «χουσμέτια» και να τον νταντέψει, να τον μπουκώσει με κουρκούτι μπομποτίσιο. Μεγάλωσε στα λίγα, στα φτωχά, στα μικρά, στα ελάχιστα της φαμίλιας του...

Ο Σπυρίδων, ο Παπαχαρίσης και οι Βησσανιώτες...διαπραγματευτές!

8 ΙΟΥΛΙΟΥ 1887-Ενδεικτικον β γυμνασιου του Δημ. Παπαχαρίση απο την Ζωσιμαία Σχολή Ιωαννίνων

Τό πείσμα του Δεσπότη....***

Είναι γνωστό τό πείσμα του θρυλικού μας Δεσπότη Σπυρ. Βλάχου, γιά τό όποιο κυρίως τόν κατηγορούν οί έχθροί του καί πού σέ πολλές περιπτώσεις γένονταν άφορμή άντιπαθειών άλλά καί μίσους άκόμα έναντίον του. Μερικοί πού τόν γνώρισαν σέ προχωρημένη ήλικία, τό χαρακτηρίζουν ώς γεροντικό πείσμα. "Οπως όμως άποδεικνυεται καί άπό τά κατωτέρω, πρόκειται μάλλον περί παθολογικού πείσματος. Γιατί τά άναφερόμενα έντοπίζονται στά μέσα του έτους 1911, οπότε ό Σπυρίδων ήταν πολύ νέος άκόμα. Τά άφηγείται δέ, ό ήδη θαλερός γέρων βησσανιώτης Κωνσ. Άναστασιάδης, άπόδημος τώρα στή Θεσσαλονίκη καί τότε μέλος τής Εκκλησιαστικής Επιτροπής Βησσάνης μέ τήν ιδιότητα τοϋ γραμματέως της, προύχων βησσανιώτης, πού ύπήρξε καί ή μοναδική άφορμή τής όργής του Δεσπότη πρός τήν έν λόγω έπιτροπή. [1]

.......//......

Κατά τά μέσα Ιουλίου του 1911, πριν τελειώσουν οί έξετάσεις τών σχολείων, ή Εκκλησιαστική Έπιτροπή Βησσάνης πού άτιοτελούσε καί τή Σχολική της Έφορία, ελαβε μιά έπιστολή άπό τόν Σπυρίδωνα διά τής όποίας συνιστούσε νά μή άνανεωθεί τό συμβόλαιο τών δασκάλων πριν συνεννοηθούμε σχετικώς μέ τήν προϊσταμένη μας Μητρόπολη.

Επειδή ξέραμε, ότι ό δεσπότης ήθελε νά μάς πάρει τόν καλλίερό μας δάσκαλο Δημ. Παπαχαρίση**** άπό τό Μεσοβούνι καί νά τόν στείλει στήν Πυρσόγιανη, στήν άκρόπολι του έλληνισμού όπως τή χαρακτήριζε, συγκαλώ άμέσως τήν Έπιτροπή καί προτείνω νά προβούμε άμέσως στήν άνανέωσι τών συμβολαίων τών δασκάλων γιά τό έπόμενο έτος. Κι αυτό, γιατί όπως ήμαστε τόσο άπησχολημένοι μέ τά γεωμοροδέκατα πού είχαμε άγοράσει τή χρονιά έκείνη, δέν μπορούσαμε νά ξετρεχόμαστε γιά νά βρούμε καινούργιους δασκάλους. Νά πούμε δέ στόν δεσπότη, ότι ή δ)γή του ήλθε άργά άφού έμείς είχαμε κάμει τήν άνανέωσι καί οτι δέν μάς ήταν εύκολο νά τήν άκυρώσωμε έκ τών υστέρων. Νά τόν φέρωμε δηλ. πρό τετελεσμένου γεγονότος.

Η περιστερότρυπα...

Του Παντελή Αρμπυρου

Ποιος από τους χωριανούς μας δεν έχει ακουστά για την περιστερότρυπα, που είναι στο Κουτσόκρανο στις λακκιές. Που αρχί­ζουν απ’ το Δολό και τελειώνουν στο Χάνι Δελβινάκι. Είναι δε κα­τάφυτες από δένδρα λογής λογιών νομίζοντας ότι ευρίσκεσαι σε παρ­θένα δάση των τροπικών χωρών. Εγώ χαίρομαι να τις περπατώ 7 - 8 φορές το χρόνο, τόσο όμορφες είναι... Δεν τις χορταίνω σαν ορει­βάτης πλέον όχι σαν κυνηγός. Γιατί τα κυνήγια τά ’φαγε η ρό­δα από το ’62 που εβγήκαν έξω δεν άφησαν τίποτε, ως και τις τσάμπες σαν η λάλα. Το δε υψη­λότερο σημείο εις το μέσον είναι 1.311 μ. ύψος, τόσα γράφει ο χάρτης του Λία στο καφενείο, με πε­λώρια κρεμάσματα όπου φύονται και γραβλιές όπως στην Νεμέρτσικα και δεν ωριμάζουν, ονομάζε­ται δε κουτσνίδα. Έτσι είναι και το βουνό στους Παξούς ακριβώς ίσια με της λάκκας καθώς και το μέγεθος του νησιού. Το κοίταγα από το βαποράκι που μας πηγαί­νει εκεί από την Πάργα σε 1 1)2 ώρα με τα 10 χωριά από 5-8 σπίτια για την περισυλογή της εληάς που είναι γεμάτο.

Η περιστεράτρυπα που λέτε εί­ναι σε μια λακκιά μικρή δίπλα α­πό τη μεγάλη λακκιά του Μη- τρούση του δασκάλου μας, όπου οι Δελβινακιώτες έφτιαξαν τη λούτσα πριν 30 χρόνια με επιβλέποντα μηχανικό το Τζατζάκη και δεν κρατά νερό, ετρύπησε. Δί­πλα από τη λακκιά αυτή, λοιπόν, είναι η περιστερότρυπα, έχει ά­νοιγμα ίσα με ένα αλώνι, βάθος δε άγνωστο αφού ρίχνουμε πέτρα  και κάνει πόσην ώρα κρακ - κρουκ ώσπου να φθάσει στον πάτο.

ΨΆΡΕΜΑ ΣΤΟ ΓΟΡΜΟ...Γ. ΠΑΝΤΑΖΙΔΗΣ-1905