ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ:
Με αφορμή την θαυμάσια φωτογραφία του "Σουλεϊμάν", δημοσιεύουμε ένα ακόμη λείαν διδακτικό κείμενο με πρωταγωνιστή "Το μουλάρι ΜΑΣ"...Και ποτέ να μην ξεχνάμε:
"Τα ζώα μοιράζονται με εμάς το προνόμιο να έχουν ψυχή..."
Πυθαγόρας
***
Του Αχιλλέα Ράπτη
Στη επαρχία μας τα περασμένα εκείνα χρόνια οι κάτοικοί της ήταν πολύ δεμένοι με τον τόπο που γεννηθήκανε και που πρωτοαντίκρυσαν τον ήλιο με τα ήθη και τα έθιμα, με τις ρίζες των προγόνων τους, με τον οικογενειακό δεσμό, με την ανατροφή των παιδιών τους, με την εργατικότητα τους, με την ομορφιά της φύσης και με τις ψηλές βουνοκορφές.
Οι περισσότεροι άνδρες, στα προπολεμικά εκείνα χρόνια, στην ξενιτειά και οι γυναίκες βράχοι ακλόνητοι, φύλακες του σπιτιού, ξωμάχοι της γης, δούλευαν μέρα και νύχτα στην κάψα του καλοκαιριού στ’ αγιάζι του χειμώνα.
Ήταν ηρωίδες αληθινές, έθρεψαν, γαλούχισαν και τράνεψαν παιδιά με ήθος και αξία, άξια τέκνα της κοινωνίας μας και της πατρίδας μας.
Κάθε οικογένεια στα χωριά μας είχε το νοικοκυριό της. Απαραίτητο μεταφορικό μέσον το άλογο, το μουλάρι και το γαϊδούρι, επίσης και το ζευγάρι για τη σπορά και το αλώνισμα του σιταριού τον Αλωνάρη.
Στο σπίτι μας για μεταφορικό μέσον είχαμε το μουλάρι. Ήταν θηλυκό, είχε μαύρο χρώμα και το φωνάζαμε Γκιόσα. Το είχαμε πάρει 3 ετών ξεσαμάρωτο για να το συνηθίσει σε ένα τρόπο ζωής, αυτόν που ήθελε η μάνα και ακολουθούσε το μεγάλο που είχε γεράσει πια …
Ήταν φρόνιμο, το χτενίζαμε με την ξύστρα και γυρνούσε το κεφάλι του για να μας ευχαριστήσει. Πολλές φορές με τη βοήθεια της μάνας ανέβαινα στη ράχη του και το χάιδευα κι αυτό με δεχότανε. Όταν ήρθε η ώρα για να το σαμαρώσουμε δεν του άρεσε.
