Δευτέρα 13 Ιουλίου 2020

Ενας Βησσανιώτης Αρχηγός Κούρδος!!!...


Πολυταξιδεμένοι οι Βησσνιώτες τα χρόνια πριν την απελευθέρωση αλλά και λίγο μετά. Κωνσταντινούπολη, διάφορες Μακεδονικές πόλεις, η Βλαχιά (Παραδουνάβιες χώρες),αλλά και η ¨Αραπιά" η Αίγυπτος δηλαδή ήταν οι πιο προσφιλείς προορισμοί τους...Οι περισσότεροι "επρόκοβαν" στα ξένα αποκτούσαν  αξιόλογες περιουσίες μέρος των οποίων διέθεταν και για αγαθοεργούς σκοπούς στην γενέτειρά τους...  Πάντα όμως  είχαν στο μυαλό τους την ιδέα να ξαναγυρίσουν...Ελάχιστοι ήταν εκείνοι "που χάθηκαν στα ξένα"!!!

Το παρακάτω κείμενο το βρήκα  δημοσιευμένο στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ" του Χρ. Χριστοβασίλη...30 Ιανουαρίου 1933...Σας το μεταφέρω...(διατήρησα την ορθογραφία του γράφοντος).

Χρ. Δάλλα (ιατρού-συγγραφέως)*


Πλειστάκις, κατά τον πολυκύμαντόν μου βίον, συνέπεσε να ευρεθώ προ συμπτώσεων και συναντήσεων τελείως απροόπτων, προκαλουσών έκπληξιν, και ών η ανάμνησις, σήμερον ακόμη, μοι προκαλεί συγκίνησιν. Μέσα από τας πολλάς εκλέγω, χάριν της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» δύο-τρείς, αίτινες ταύτην την στιγμήν διέρχονται της μνήμης μου και δεν διστάζω να τας περιγράψω, τόσον δια το απρόοπτον αυτών, όσον και δια τας συνθήκας της ψυχικής καταπτώσεως, καθ άς και το ελάχιστον γεγονός ιδιαιτέρως προκαλεί ισχυράς της ψυχής δονήσεις.

Εν των γεγονότων τούτων συνέβει εις Νουσεϊμπίν, την Νίσεβιν των Βυζαντινών, όπου ο στρατηγός Ηράκλειος, έξαρχος της Αφρικής και πατήρ του μετέπειτα αυτοκράτορος Ηρακλείου, ήρατο κατά το 589 μ. χ. έτος, περιφανή κατά των Περσών νίκην, ήδη δε τελικόν σταθμόν του περιωνύμου Σιδηροδρόμου της Βαγδάτης και όπου εφθάσαμεν μετά μηνών πεζοπορίαν, ανα τα όρη και τας κοιλάδας των Περσοτουρκικών μεθορίων, κατά την εκ Περσίας κάθοδον του πρώτου Νοσοκομείου της 6ης Τουρκικής Στρατιάς, ούτινος απετέλουν μέλος. 

Είχον πλέον απελπισθεί, μετά τριετή εις τα άξενα εκείνα μέρη διαμονήν, ότι θα ίδω ποτέ κόσμον πολιτισμένον, ότι θα δυνηθώ να συναντήσω και ασπασθώ συγγενείς και φίλους οίτινες πλέον εις την φαντασίαν μου προσελάμβανον την μορφήν όντων άλλου τινός κόσμου, επί άλλου πλανήτου ευρισκομένων! 
Ως ανωτέρω ανέφερον, η ψυχική μου κατάπτωσις ήτο πλήρης…Δύσθυμος λοιπόν και μελαγχολών εν συνοδεία του πιστού μου στρατιώτου Δημητρίου Πρ.... εκ Ταταούλων, εισηρχόμην εις μίαν ξυλίνην «μπαράγκαν» πομποδώς τιτλοφορουμένην «Κατάστημα» για να αγοράσω, αν δεν απατώμαι «τσιακμακόπετρες» δια τον αναπτήρα μου. 
Συγχρόνως με ημάς εισήρχοντο εις το «Κατάστημα» και δύο εντόπιοι, ενδεδυμένοι καθαράς Κουρδικάς ενδυμασίας, εξ ών  ο είς έφερε πέριξ του καλύμματος της κεφαλής του χρυσοΰφαντον χονδρόν σειρίτιον ενδεικτικόν ότι ο φέρων αυτό ήτο τις εκ των εντοπίων αρχηγών ή σεϊχών. Ο συνοδός του ήτο απλούστερον πλήν επίσης επιμελώς ενδεδυμένος. Αμφότεροι μάλλον υψηλού αναστήματος, αρρενωποί, συμπαθείς, με τους οφθαλμούς ζωηρούς και ευφυείς. Δεν επρόσεξα περισσότερον εις αυτούς και ήρχιζον να εξετάζω το υπο του καταστηματάρχου προσφερόμενον εμπόρευμα, στρεφόμενος δε προς τον Δημήτριον, τον ηρώτησα πως το ευρίσκει. Αποτόμως βλέπω να στρέφηται προς εμέ ο συνοδός του Σεΐχου και να με ερωτά: 

-Είσθε Ελληνες;

Άμα παρήλθεν η πρώτη μου κατάπληξις, ιδόντος τον «γνήσιον» εκείνον Κουρδοάραβα να μοι ομιλεί ελληνιστί, του απήντησα:

-Μάλιστα Έλληνες είμεθα, αλλά εσύ τι είσαι;

Εσήκωσε τους ώμους του και μειδιών μοι είπε:

-Και εγώ βέβαια, Ελληνας είμαι!

Η καρδιά μου άρχισe να πάλλει εκ συγκινήσεως και έσπευσα να τον ερωτήσω:

-Από ποίον μέρος της Ελλάδος είσαι;

-Από την Ηπειρον

-Πώς ; (ανέκραξα με λαχτάρα εγώ) είσαι από την Ήπειρον; Και από ποιο χωριό;

-Από την Βήσιανην απάντησε…

Τούτο πλέον ήτο το κατακορύφωμα! Ητο από την Βήσιανην, την πλησίον του ιδικού μου χωρίου ευρισκομένην όπου είχα τόσους και τόσους προσφιλείς συγγενείς!

-Και εγώ (τω απάντησα πλήρης συγκινήσεως) είμαι από το Δελβινάκι. Είμαι ο ιατρός Δάλλας…

-Α! (μοι απάντησεν με προφανήν χαράν). Δαλλάτης, λοιπόν είσαι; Και εγώ είμαι από την Οικογένειαν Π*ατή, Βησιάνης. Εμεινα εις την Αλεξάνδρειαν της Αιγύπτου και μίαν ημέραν επήρα το φύσημά μου για εδώ και τώρα είμαι μαζή με αυτόν τον Σεΐχην, όστις είναι πολύ ισχυρός εις τα μέρη αυτά, κοντά δε εις αυτόν, εγώ είμαι ο καθαυτό βασιλεύς  της Ερήμου ενταύθα…

Ενόσω ωμίλει τον παρετήρουν με περιέργειαν, αναμεμιγμένην με δόσιν τινά θαυμασμού δια την αλλόκοτον απόφασίν του, όπως έλθει να απομονωθεί από όλον τον πεπολιτισμένον Κόσμον, μετά του οποίου έως τότε είχε ζήσει, εις τα βάθη του Κουρδιστάν και δή, μη εκδηλών, πράγμα πρωτοφανές δι έναν Ηπειρώτην, ουδεμίαν λύπην, διόττι εγκατέλειψεν οριστικώς συγγενείς, φίλους, Πατρίδα… Θέλων να τον ψυχολογήσω καλείτερον, τον ηρώτησα:

-Και δεν σου πονεί η καρδιά σου για τους συγγενείς, για την Πατρίδα;

Ως ένας πέπλος μελαγχολίας εχύθη στιγμιαίως επι του προσώπου του, πλήν τούτο διήρκεσεν ένα δύο δευτερόλεπτα και μόνον, το μειδίαμα, αληθές ή επίπλαστον, επανήλθε εις τα χείλη του και είτα μου απάντησε σιγά, με μια υπόκωφη σαν βγαλμένη μέσα από έναν τάφο φωνή:

-Συγγενείς πλέον δεν έχω, φίλους έκανα άλλους, Πατρίδα…(και εστάθη μίαν στιγμήν, ενώ τα μάτια του ελαφρά υγραίνοντο) θα την ξαναϊδώ από τα ουράνια, όταν μια μέρα πεθάνω! Χαίρε , γιατρέ και όταν επιστρέψεις εις τα μέρη μας ενθυμού πως κάποια φορά   συνήντησες και σύ έναν συμπατριώτη σου μέσα στα μακρυνά αυτά μέρη…

Και απήλθε, συνοδεύων τον αναχωρούντα Σεΐχην, συναποκομίζων εις τα βάθη της ψυχής του, τις οίδε, τι μυστήριον, τις οίδε οποίον δράμα, όπερ ήλθε να θάψει εκεί μακράν εις τα βάθη του Κουρδιστάν!...


  



* Χρ. Ι. Δάλλας
Ιατρός και συγγραφέας απο το Δελβινάκι Πωγωνίου. Συγγραφέας του βιβλίου 




Η περιοχή που πιθανότατα εξελίχθηκε το γεγονός που αναφέρεται στο κείμενο...





ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Χ. Κ.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.