Το θυροστόμι...

Στις πόρτες κάθοντ’ οι κυρές και σιγοκουβεντιάζουν 

για τη ζωή τη δύσκολη τα πονεμένα χρόνια. 

Κι ακούς μέσα στην ήσυχη τ’ απόβραδου γαλήνη 

ένα τραγούδι σιγανό αργό σαν μοιρολόι:

"Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο 

η ξενιτειά σε χαίρεται κι εγώ ’χω τον καημό σου...".

Τώρα τι να γράψει κανείς γι’ αυτές τις πόρτες; 

Χάθηκαν οι κυρές δεν γύρισαν οι κύρηδες. 

Πού είν’οι νοικοκυρές τον μάνταλο ν’ανοίξουν 

την πόρτα να σφαλίσουν;

Στο θυροστόμι δεν πατάει το πέταλο τ’αλόγου 

και δεν διαβαίνουν νιές  μήτε και παλληκάρια.

Τα χνάρια σβήσαν της ζωής, τα σκέπασε η λήθη.

Χορταριασμένη η αυλή λιθοσουρειές τα τοίχια 

χωρίς πνοή, χωρίς ζωή.

Μήτε τραγούδι ακούγεται μήτε και μοιρολόγι 

κι η λύπη χώρο να σταθεί δεν θάβρει, ούτε πεζούλι.

Μήδε η χαρά να καρτεράει στην πόρτα την ελπίδα. 

Ντουβάρια σωριασμένα θυμίζουν μόνο, 

τα παλιά τα χρόνια τα καλά τ’ αγύριστα, τα περασμένα...

Κώστας Χ. Κωστούλας

Πηγές: 

►Το ποίημα είναι του Κ.Χ. Κωστούλα και τοπ πήρα απο το βιβλίο του: "ΠΩΓΩΝΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ τόμος 1" (Ιωάννινα 1995)

►Οι φωτογραφίες είναι δικές μου και τραβήχτηκαν στη Βήσσανη το καλοκαίρι του 2009 (εδώ η ασπρόμαυρη εκδοχή τους)

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Χ.Κ.