Τά χωριά της Βορείου Ηπείρου πριν καταδικαστούν να γίνουν Αλβανικά βρίσκονταν σέ πολλή ανθηρή κατάστασι. Έδώ θά περιγράψω όσα χωριά είχα έπισκεφθή τά χρόνια εκείνα, δηλαδή πριν από τό 1910, πού όλη ή "Ηπειρος, (ή Βόρειος καί ή Νότιος) ήταν κάτω από τόν Τουρκικό ζυγό.
Καί αρχίζω άπό τό Παληό Πωγώνι, όπως άποκαλούσαν τότες πολλά άπό τά χωριά τής περιοχής.
Στην περιοχή αυτή ελάχιστες οικογένειες έκαναν τό ψωμί όλης τής χρονιάς τους, γιατί δεν είχαν κάμπο καί τά λίγα χωράφια είναι όλα πετρώδη με ελάχιστη άπόδοσι. Οί περισσότερες οικογένειες είχαν ξενητεμένους, πού πήγαιναν ώς έπί τό πλείστον στήν Κωνσταντινούπολι καί απ’ εκεί εστελναν τό αλεύρι με τά φορτώματα μέσω των 'Αγίων Σαράντα καί ετσι οί δικοί τους δεν είχαν ανάγκη γιά αγορά ψωμιού.
Κάποτε όμως τό άλεύρι δεν έπαρκουσε καί τότες έπαιρναν οί άνθρωποι τούς δρόμους γιά νά αγοράσουν τί άλλο άπό καλαμπόκι. Καί τότες όσες γυναίκες κρατούσαν τά πόδια τους καί είχαν γερό ζωντανό έπαιρναν τούς δρόμους γιά τό Σκάλωμα, όπως λέγανε τούς 'Αγίους Σαράντα, όπου οπωσδήποτε θά άγόραζαν τό καλαμπόκι κανέναν παρά φτηνότερο, τό αλάτι, τό ρύζι καί άλλα χρειαζούμενα τής φαμίλιας τους, πράγμα πού ήταν οπωσδήποτε μιά οικονομία γιά πολλούς μήνες.
"Ενα βράδυ πού μαζευτήκαμε στο τραπέζι μέ τήν πεθερά μου, μου λέει:
