Τρίτη 29 Ιουνίου 2021

Eνας ακόμη αγαπητός Βησσανιώτης έφυγε απο κοντά μας...

Στεφάνι απο Καρσελότες και Μοσκομάνουσα.-Πρωτομαγιά στο Μαναστήρι (1996)

Χθες Κυριακή των Αγίων Πάντων (27 Ιουνίου 2021) έφυγε από την ζωή ένας φλογερός Βησσανιώτης. Ο
Ιωάννης Στούπης γέννημα θρέμμα της Βήσσανης, γεννήθηκε το 1932, μεγάλωσε πήγε στα σχολεία μας Δημοτικό και Γυμνάσιο. Καλός οικογενειάρχης και μόνιμος επισκέπτης του χωριού μας. ΥΠΗΡΈΤΗΣΕ επί δεκαετίες την Αδελφότητα μας και μέχρι την ασθένεια του υπήρξε ο Αντιπρόεδρος της. Η κηδεία του θα γίνει στην Καλλιθέα και έτσι δεν μπορεί να ταφεί στην Αγαπημένη του Βήσσανη. Ευχόμαστε όλο το Δ. Σ. Καλό Παράδεισο στον αγαπημένο μας Αντιπρόεδρο. Στη σύζυγο Στέλλα και τα παιδιά του Τηλέμαχο και Νταιμη Ο ΆΓΙΟΣ Θεός να τους παρηγορεί. Καλό ταξίδι φίλε Γιάννη...

Γρηγόρης Αρμπιρος

Πρόεδρος της Αδελφότητος Βησσανιωτών

.....//.....

[Σ.Σ]:Ένα από τα πολλά γραπτά του εκλιπόντος -που στην πλειοψηφία τους δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς στην εφημερίδα μας- και που αφήνουν ανάγλυφα να φανεί η υπερβολική του αγάπη για το χωριό μας, δημοσιεύουμε παρακάτω. Τα θερμά μας συλλυπητήρια στους οικείους του... 
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΓΙΑΝΝΗ...ΘΑ ΜΑΣ ΛΕΙΨΕΙΣ...

.....//.....

Παλαιαί Αναμνήσεις

Ηταν 11 Αυγούστου και στο Εκκλησάκι του Αγ. Σπυρίδωνα που είναι στο δρόμο προς τα παλιάμπελα, ακούστηκαν για μια φορά ακόμη τα λόγια της Θείας λειτουργίας.

Πριν από λίγα χρόνια το Εκκλησάκι αυτό επισκευάστηκε με την προσφορά ορισμένων Βησσανιωτών κι έκτοτε η Αδελφότητά μας το λειτουργεί. Πολλοί κι εφέτος ήταν οι Προσκυνητές που ακολούθησαν Τον Άοκνο Πατέρα Παναγιώτη για να ακούσουν τα χωρίς περικοπές θεία λόγια που αναφέρονται στον Αγιο αυτό.

Αφού τελείωσε η λειτουργία κι έγιναν τα καθιερωμένα, ( διανομή λουκουμιών ή βρεγμένη με κρασί βλογιά κι αναμνηστικές φωτογραφίες ) όλοι οι παρευρισκόμενοι επήραν το μονοπάτι του γυρισμού προς το χωριό. Εγώ όμως ακολούθησα την αντίθετη κατεύθυνση γιατί η περιοχή αυτή είναι πολύ γνώριμη από τα παιδικά μου χρόνια και θέλησα έστω και νοερά να ζωντανέψω για μια φορά ακόμη τις στιγμές που σαν παιδί περνούσα στον τόπο τούτο. Λίγα μέτρα πιο κάτω από τον Αγιο Σπυρίδωνα υπάρχει και άλλο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου, πολύ γνώριμο για μένα, με την διαφορά όμως ότι δεν θυμάμαι αν έχει λειτουργήσει ποτέ..

Με χαρά διεπίστωσα πως κι αυτό το εκκλησάκι επισκευάστηκε με την βοήθεια χριστιανών Βησσανιωτών. Οι Βησσανιώτες αυτοί για μένα είναι ανώνυμοι, για τον Αγιο Νικόλαο όμως είναι επώνυμοι γι αυτό και θα έχουν την ευλογία του. Οι επισκευές αυτές που γίνονται από τους Βησσανιώτες είναι μηνύματα αισιόδοξα, διότι τα ξωκλήσια που ζώνουν το χωριό μας και που αριθμούνται σε 24 θα μείνουν για πολλά χρόνια ακόμη όρθια προστατεύοντας έτσι τους πάντα άξιους και πιστούς χριστιανούς Βησσανιώτες.

Βγαίνοντας από το εκκλησάκι θέλησα να ξαποστάσω γι αυτό και κάθησα σ ένα μεγάλο μπασαμάκι κάτω από ένα εξίσου μεγάλο κρεμύθι (δένδρο). Η θέση αυτή μου φάνηκε γνώριμη, γιατί ίσως ήταν μια από τις πολλές που καθόμουν τότε μικρός, με το λάστιχο στο χέρι, περιμένοντας τα μικρά ή μεγάλα πετούμενα θηράματα... Αυτό ήταν η αιτία για να ζωντανέψω παλιές στιγμές και νοερά να κατέβω λίγο παρακάτω που ήταν το τότε αμπέλι μας...

Με το δικό μου Αμπέλι ήταν όμορφο το Αμπέλι της Αριάδνης του Φίλη, γι αυτό με συντροφιά πάντα την κόρη της Ντίνα, που ήταν και παιδική μου φίλη, καθόμαστε μέρα και νύχτα την περίοδο αυτή για να φυλάμε τα σταφύλια, από τους απρόσκλητους ημερησίους ή νυχτερινούς επισκέπτες. Την ημέρα εμείς τα παιδιά μέναμε μόνα στο αμπέλι, την νύχτα όμως κοιμόμαστε με τις μανάδες μας, Χαρίκλω και Αριάδνη, που έρχονταν από το χωριό μόλις συμούργκινε...

Η Ντίνα με την μάνα της κοιμόντουσαν σε καλύβα που ήταν φτιαγμένη από φτέρη, εγώ όμως με την μάνα μου κοιμόμαστε στο ξενοδοχείο των αστέρων. Αδιαμαρτύρητα για την παντελή έλλειψη στοιχειωδών ανέσεων, με μια κουβέρτα καταγής για στρώμα και μια για το γκατζούλωμα, πέφταμε για ύπνο, με συντροφιά το αμυδρό φως των αστεριών κι έχοντας για νανούρισμα το σουμάλισμα απρόσκλητων επικίνδυνων και μη ερπετών, οι μανάδες μας μόλις χάραζε χωρίς να τις καταλάβουμε έφευγαν γιατί τις περίμεναν πολλές δουλειές στο σπίτι.

Εμείς δωδεκάχρονα παιδιά τότε μέναμε και πάλι μόνα κάνοντας το ημερήσιο πρόγραμμά μας που ήταν μια σκέτη ρουτίνα... Αφού ρίχναμε εναλλάξ με την ντρεβενίτσα νερό για να πλυθούμε, καθόμαστε μετά σταυροπόδι σ ένα κλίμα που κρέμονταν λαχταριστά από την πρωινή δροσιά τα ποικιλόχρωμα σταφύλια. Με το ένα χέρι κρατούσαμε το κροδιασμένο από την πολυκαιρία ψωμί, μαζί με ένα κομμάτι τυρί που το βγάζαμε από το κλειδοπίνακο, ενώ με το άλλο ξετσιμπουρίζαμε τα κρεμασμένα σταφύλια, που και τα τρία μαζί βάζοντάς τα στο στόμα γίνονταν το τρίπτυχο (ψωμί τυρί και σταφύλι) που ήταν μια πρωϊνή γευστική απόλαυση.

Μετά το πρωϊνό κι εγώ με την σειρά μου, άφηνα μόνη την Ντίνα στο αμπέλι και σαν Ρομπέν των δασών με το λάστιχο στο χέρι, πότε καθήμενος κάτω από τα δένδρα και πότε περπατώντας, προσπαθούσα με κάθε τρόπο να σκοτώσω πετούμενα θηράματα, διότι λόγω του πλήθους των πουλιών είχα πάντα μεγάλη επιτυχία. Έτσι με τον τρόπο αυτό εξασφάλιζα το καθημερινό μεσημβρινό φαγητό αφού τηγάνιζα τα σε μεγάλη ποικιλία εύγεστα πουλιά.

Το βράδυ που έρχονταν οι μανάδες μας, τρώγαμε φαγητά με το κουτάλι που ήταν, φακές, ρεβύθια, φασόλια ή των πέντε δακτύλων που ήταν μπατσαριά με ξυνόγαλο, μπουρέκια πότε με τυρί ή κολοκύθι και για φρούτο εκτός από σταφύλια, ξυνόμηλα, σουρβά, κράνια Γκορτσάπιδα, Μπούμπουνα κ.ά.

Αισθανόμουν τόσο όμορφα στο πέτρινο κάθισμά μου, που δυσκολευόμουν να διακόψω τον ειρμό των αναμνήσεών μου, αν κι απέναντι μου απλωνόταν η θέα του απέραντου καταπράσινου δάσους των Αϊγιάννηδων και η μορφή της αιώνια ξαπλωμένης γυναίκας στην κορυφή της Νεμέρτσικας. Δεν τα κατάφερα όμως να μείνω περισσότερο στη θέση αυτή γιατί ακούστηκε μια φωνή που με καλούσε να μεταφέρω στο χωριό με το αυτοκίνητό μου κάποιους που τα πόδια τους λόγω ηλικίας και ζέστης είχαν βαρύνει.

Δεν ξέρω αν τα 15 χρόνια που έζησα στο χωριό σαν παιδί ήταν τόσα πολλά, για τις πολλές αναμνήσεις που κουβαλάω μέσα μου. Ορμώμενοι όμως από αυτές μπορούμε να συγκρίνουμε τις τότε παιδικές απαιτήσεις με τις απαιτήσεις των σημερινών παιδιών. Οι απαιτήσεις αυτές είναι ο λόγος που κάνουν τους σημερινούς νέους να μη μπορούν να καθήσουν περισσότερο από τις ημέρες του πανηγυριού στο χωριό, δίνοντας μας την εντύπωση πως μελλοντικά η Βήσσανη θα γίνει ένα ΚΑΠΗ Πολυτελείας, γιατί πραγματικά το χωριό μας είναι πολυτελείας.

Οσο για τους Βησσανιώτες που τους αρέσουν οι αναμνήσεις, μπορούν ξανά να τις ζωντανέψουν, όχι απαραιτήτως τις ημέρες του Πανηγυριού που είναι το αδιαχώρητο, αλλά σε άλλες ημέρες του χρόνου που το χωριό μας ήταν και θα είναι πάντα ένας παράδεισος.

Υ.Γ. Για πολλούς Βησσανιώτες πολλές λέξεις θα είναι δυσνόητες και γι αυτό ζητώ συγνώμη. Τις γράφω όμως για να τις ακούνε και να ευφραίνονται οι παλιοί και να τις μαθαίνουν οι νέοι.

ΑΘΗΝΑ 8.9.94

Γιάννης Τηλ. ΣΤΟΥΠΗΣ










ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ Χ. ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.