Όπως αυτή απόψε. Κλείδωσα το αυτοκίνητο και άνοιξα την αυλόπορτα του κτήματος, με την αίσθηση ότι τα ωραία πράγματα τελειώνουν γρήγορα… Το απαλό θρόισμα των φυλλωμάτων με υποδέχτηκε. Οι ελιές του κήπου, νανούριζαν στις μασχάλες τους τα κοτσύφια, για να έχουν καλά όνειρα. Περασμένες δώδεκα, πέρασα το κατώφλι του σπιτιού, άναψα τα φώτα στο στούντιο και κάθισα στην παλιά μου γραφομηχανή. Γιατί το σημερινό απόγευμα, θέλω να το μοιραστώ μαζί σας.
Διαμένω στον διευρυμένο Δήμο Αιγιαλείας και κάθε Τετάρτη λαβαίνω μια τοπική εφημερίδα και ενημερώνομαι, ως συνδρομήτρια, για τα νέα της περιοχής. Εκεί, λοιπόν, διάβασα με έκπληξη, πως η Άννη Ονουφρίου, η δική μας Άννη, θα συμμετείχε σε μία εκδήλωση αφιέρωμα στο αρχαίο θέατρο της Αιγείρας. Η πρώτη μου αντίδραση, ήταν να πάρω τηλέφωνο την Άννα Γκέρτσου, που το εξοχικό της είναι κοντά στο δικό μου και να την καλέσω να πάμε παρέα. Η απάντηση ήταν «βεβαίως να πάμε, να υποστηρίξουμε την Βήσσανη».
Ανυπομονούσα να έρθει η Παρασκευή 26 Αυγούστου και είχα διαβάσει επανειλημμένα το πρόγραμμα, όπου περιλάμβανε και ξενάγηση στο αρχαίο θέατρο. Το θέατρο αυτό, λαξευμένο στον φυσικό κροκαλοπαγή βράχο, στο ανατολικό πλάτωμα πάνω απο την Αιγείρα, σε υψόμετρο 350 μ., με εκπληκτική θέα στον Κορινθιακό κόλπο και τις απέναντι ακτές της Φωκίδας, χρονολογείται στις αρχές του 3ου αιώνα π.Χ. και έχει χωρητικότητα τριών χιλιάδων ατόμων! Βρέθηκε από ανασκαφές αυστριακών αρχαιολόγων στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Ξεκίνησα νωρίς το απόγευμα από το χωριό Τράπεζα, πέρασα από το διπλανό χωριό Πλάτανος για να πάρω την Άννα και όλα ήταν καλά, μέχρι που χαθήκαμε στους επαρχιακούς δρόμους και βρεθήκαμε στο χωριό Ροζενά, ενώ έπρεπε να είχαμε πάει στο χωριό Αιγές.
Γυρίσαμε λοιπόν στην Αιγείρα και ευτυχώς θυμήθηκε τον ζαχαροπλάστη που ψωνίζει γλυκά. Κάναμε στάση στο ζαχαροπλαστείο και ώ του θαύματος, ο άνθρωπος ήταν απόλυτα ενημερωμένος για τη διαδρομή. Ακριβώς από πάνω μας ήταν οι Αιγές, μόνο που χρειαζόταν μια υπόγεια αναστροφή, κάτω από ένα γεφυράκι. Φτάσαμε σε δέκα λεπτά! Άρχισα να γκρινιάζω για την έλλειψη πινακίδων στους δρόμους, ώσπου η Άννα με προσγείωσε! «Μα, η εκδήλωση είναι για τους ντόπιους. Είναι σαν εμείς, επάνω στην Βήσσανη, να κάνουμε εκδήλωση στον Αη-Θανάση και να βάλουμε και πινακίδες» ... Γέλασα τόσο πολύ, ώστε ξέχασα την ταλαιπωρία μας.
Μόλις αποβιβαστήκαμε, ήρθαμε πρόσωπο με πρόσωπο με την Άννη. Δεν άλλαξε καθόλου στα χρόνια που είχα να τη δω. Ευγενέστατη, γλυκιά, μας υπέδειξε το σημείο που καθόταν η μαμά της και πήγε να ετοιμαστεί για την μουσική παράσταση στην πλατεία των Αιγών. Με την μαμά της, είπαμε κάμποσα για την Βήσσανη, για την μαμά μου, για το πανηγύρι. Εν τω μεταξύ, πολύς κόσμος ερχόταν κατά κύματα και καθόταν στις αραδιασμένες καρέκλες. Στην εξέδρα ένα μαύρο πιάνο και δυο μικρόφωνα. Το ένα για την Άννη το άλλο για την Σοφία. Αριστερά μας video wall, με φωτεινές διαφάνειες από το αρχαίο θέατρο και το εκπληκτικό τοπίο της περιοχής, με φόντο τα ζαφειρένια νερά του Κορινθιακού! Όλα ήταν τέλεια. Το δροσερό αεράκι, τα αναπαυτικά καθίσματα, η χαλαρή διάθεση και ο έναστρος ουρανός από πάνω μας.
Όμως, όταν η Άννη ανέβηκε στη σκηνή, δύο άστρα κατέβηκαν και έλαμψαν εκεί μπροστά μας. Ήταν τα δύο μεγάλα, φωτεινά και ήρεμα μάτια της. Ο κόσμος χειροκρότησε κατ’ αρχάς τη σκηνική παρουσία της. Κομψή, αρχοντική, βγαλμένη από παραμύθι. Με το αέρινο φόρεμα σε γήινη καφέ απόχρωση, με την εσάρπα να την τυλίγει σαν διάφανο συννεφάκι και να ανεμίζει ελαφρά, όπως και τα μαλλιά της. Και όταν άνοιξε το στόμα της, το κοινό μαγεύτηκε από την πρώτη κιόλας νότα. Ήταν ο ύμνος του Σείκιλου, σε μελωδία απόκοσμη, ονειρική, με στίχους στην αρχαία ελληνική γλώσσα, όμως με τόσο σύγχρονο νόημα, ώστε δεν πίστευα ότι γράφτηκαν τον 20 αιώνα π.Χ. Ο Σείκιλος, αρχαίος λυρικός, μας προέτρεπε να λάμπουμε όσο ζούμε και να μη λυπόμαστε ποτέ, γιατί η ζωή είναι σύντομη και οδεύει προς το τέρμα!
Ύστερα η Άννη με την γλυκιά φωνή της, μας σεργιάνισε στους μουσικούς δρόμους του Χατζηδάκη, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου, της Καραΐνδρου, του Κραουνάκη, με λόγια-στίχους του Γκίκα, του Λόρκα, της Νικολακοπούλου, του Παπαδόπουλου και άλλων. Είκοσι τρεις εξαιρετικές ερμηνείες, με μόνη συνοδεία το πιάνο. Και μία επιπλέον, μετά από απαίτηση του κοινού, σύνολο είκοσι τέσσερις. Κάποια τραγούδια, ήταν επιλεγμένα από θεατρικές παραστάσεις αρχαίων ελληνικών έργων, κάποια ήταν χιουμοριστικά, κάποια ευαίσθητα και ρομαντικά και κάποια είχαν την γνωστή μαχητικότητα του Θεοδωράκη.
Όπως την παρακολουθούσα, λιτή, δωρική, με μετρημένες κινήσεις, να απλώνει και να μαζεύει την συγκίνηση με μόνο εργαλείο τη φωνή της, αυτή την κρυστάλλινη φωνή, που κυλούσε σαν τρεχούμενο νεράκι πηγής, σκεφτόμουν, πως μοιάζει να υπάρχει μόνο για να προστατεύει, να καλλιεργεί και να υπηρετεί, αυτό το σπουδαίο τάλαντο που ο Θεός της εμπιστεύτηκε και που εκείνη το μοιράζεται μαζί μας.
Σκεφτόμουν επίσης, πως η μουσική παιδεία, αποτελεί παράδοση στην οικογένειά της. Ακόμη κι εγώ, πρόλαβα στα μαθητικά μου χρόνια, στο θρυλικό γυμνάσιο θηλέων Ιωαννίνων, την προγονική θεία της, αείμνηστη Όλγα Μέντζου, που έμπαινε στην αίθουσα κρατώντας το βιολί και μας εξέταζε στις κλίμακες ... Στο χωριό μας την έλεγαν «μπολσεβίκα», γιατί ήταν η μόνη γυναίκα που πέρασε τα σύνορα του χωριού για να πάει να σπουδάσει και εν συνεχεία να διδάξει, αυτό που πραγματικά αγαπούσε, τη Μουσική. Είπα στην Άννη, πως νιώθω τυχερή που την άκουσα απόψε. Και το εννοώ. Την ευχαριστώ, για τις στιγμές απόλυτης γαλήνης και ευχαρίστησης που μας χάρισε.
Στο τέλος της εκδήλωσης, μας περίμενε μπουφές με σνακ, τυριά και κριτσίνια και λευκό κρασί που μοσχοβολούσε. Στο αφιέρωμα παραβρέθηκαν, εκτός των άλλων και ο Υφυπουργός κ. Σπηλιόπουλος, ο πρώην Υπουργός Πολιτισμού κ. Σταύρος Μπένος, η κα Γάτση Μαρία της Στ . Εφορίας Αρχαιοτήτων, ο Διευθυντής του Αυστριακού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου Αθηνών Dr George Landstaitter, Αντιδήμαρχοι, Δημοσιογράφοι. Αξίζουν συγχαρητήρια στον δήμο Αιγιαλείας, για την άψογη διοργάνωση. Νομίζω πως η αντιδήμαρχος κυρία Ψυχράμη, με την προσήλωση της στα πολιτιστικά, έχει κάνει πολλά μικρά θαύματα στην περιοχή.
Αγγελική Βραζιώτη-Βλαχιώτη Αύγουστος 2011
el gato
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.