Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2016

Το Σχολαρχείο της Βήσσανης...(Ωδή σε έναν ΔΑΣΚΑΛΟ!!)


Toυ Παντελή Αρμπυρου

Oταν πηγαίναμε στο Σχολαρχείο του χωριού μας, ή Ελληνικό Σχολείο όπως τόλεγαν, τρια χρόνια (1925-1927), είχαμε καθηγητές τον Δημ. Παπαχαρίση από το Μεσοβούνι Ζαγορίου που χτυπούσε (τι χτυπούσε, δεν τόρχονταν κρίμα; βιβλία δεν είχαμε, ρούχα επίσης, τροφή όχι καλή, χώρια τις τριμηνίες) και τον Παναγ. Τζαμακλή από τα Γιάννενα που δεν χτυπούσε.

Μαθαίναμε Κύρου Ανάβαση, «Δαρείου και Παρισάτιδος γίνονται παίδες δυο, πρεσβύτερος μεν Αρταξέρξης νεότερος δε Κύρος. Επί δε συν ησθένει Δαρείος και               υπόπτευε του βίου τελευταίναι εβού λετο τω παίδε αμφοτέρω παρείναι και ο μεν ουν Αρταξέρξης παρών ετύγχανε Κύρος δε κ.λ.π.» Το λέγαμε απέξω λίγο λάθος, πλαμ τις μπάτσες και είχε κάτι δάχτυλα χοντρά που σου άφηνε δαχτυλιές στα μάγουλα αφού χτυπούσε ως και το Γιώργο το παιδί του μηδενός φειδομένου. Ήρθε φέτος κι ανταμώσαμε στο πανηγύρι. Στέκεις γερός του είπα, σαν ο πατέρας σου, χτυπούσε και το Νάσιο τον ανεψιό του που σπούδασε κοντά του, όπως αναφέρει η κόρη του Αθηνά Παπαχαρίση - Πάλη στα Πωγωνησιακά χρονικά του Κ. Κωστούλα θυμόταν με κάποια πικρία, γράφει την αυστηρότητα του θείου του στη Βήσσανη. Εχάρηκα πολύ που έχει άνδρα από την Πολύτσαινη και οι δυο καθηγητές. Θαυμάζω το γράψιμό της που δεν την φθάνω, ήθελα πολύ να τους γνωρίσω γιατί απ’ εκεί εμπήκαμε μέσα με τον πόλεμο Σωπική, Σχοριάδες, Πολύτσαινη, κάτω είναι η Γκρίκα με τον ποταμό Σούχα που μαζεύει όλα τα νερά της Νεμέρτσικας και των χωριών σμίγοντας με το Δρίνο στη Δερόπολη, μετά ανεβήκαμε από το Χλωμό και πέσαμε πίσω στο Λάμποβο του Ζάππα με το Σταυρό και συνέχεια πόλεμο.

Τις κοπέλλες δεν τις χτυπούσε όταν είχε όρεξη τις πείραζε λέγοντας: «Άντε μωρ’ καψερή σήκω κι εσύ να μας πεις λίγο μάθημα» και γελούσε.
Μαθαίναμε Θουκυδίδη: «Αρτι μεν φοιτάν επεπαίνειν, εις τα διδασκαλεία φοιτών και την ηλικίαν δόκιμος ον δε πατήρ μου συσκεπτόμενον τι και διδαξετόμοι.». Επειδή οι αρχαίοι πλην των γραμμάτων εμάθαιναν και μια τέχνη για να ζήσουν, να τον μάθει λιθοξόον όπως είχα πει του Ρούκα, αν είχα χρήματα πολλά θα έφκιανα λαξευτό τάφο. Τότε αυτός μου είπε τι είναι αυτό; Πέτρα χωνευτή να μας βάλουν μέσα και μ’ άκουσε.

Τώρα ερχόμαστε στα Γαλλικά με τον Τζαμακλή. «Παρλεβού Φρανσέ; Ουί Μεσιέ...». Γνωρίζετε Γαλλικά; Μάλιστα κύριε. Μπονζούρ Μεσιέ: Καλημέρα κύριε. Ζεσουί νταν λα κλας: Εγώ είμαι εντός της τάξεως. Φερμί λα πορτ: Κλείσε την πόρτα. Φερμέ λα φενέρτ: Κλείσε το παράθυρο. Πουρκουά: Γιάτί. Φιγ: Ο υιός. Φρερ: ο αδελφός. Προφεσέρ: Ο καθηγητής. Ζεσουί εν πετίτ ντενε βαν: Εγώ είμαι εν μικρόν παιδίον εννέα ετών. Εντικατίφ τι πρεζάν: Ενδέκατο μάθημα. Ντιζ: Δέκα. Βεν το είκοσι κ.λ.π. Μάθαίναμε τους μήνες, τα ρήματα. Όλα τα θυμάμαι. Γκαρσόν ντε νεφ αν κ.λ.π. Αν έβρισκα τα βιβλία μου όταν ήρθα για στρατιώτης από το ταξείδι θα τα επανέφερα όλα στη σκέψη μου, αλλά τα είχαν πάρει οι κοπέλλες συγγενείς για ευκολία τους.

Και όταν μας έδινε τ’ απολυτήρια ο Παπαχαρίσης, γιατί ήταν Διευθυντής, μας έλεγε καλή πρόοδο, εργασία, ουδέν όνειδος, ανεργία το όνειδος. Επήγαινε στο Μεσοβούνι κάθε Σαββατοκύριακο με τα πόδια, περνούσε το ποτάμι και τη Δευτέρα έρχονταν το πρωί στο σχολείο για μάθημα 3 ώρες δρόμο, αλλά ήταν γερός, άντεχε. Έπαιρνε και το Γιώργη και το Νάσιο της Αθηνάς. Επήγαινε και στο Δελβινάκι, να πληρωθεί στο Ταμείο, με τα πόδια 3 ώρες. Δεν πήγαινε καβάλλα με κανένα αγωγιάτη. Είχε πολυμελή οικογένεια γιαυτό και το Σάββατο μας διάλεγε τις φωνές στο γραφείο για να πούμε τον Απόστολο την Κυριακή στην εκκλησία και από όλους διάλεξε εμένα να τον πω. Έψελνε κι αυτός στην εκκλησία με μια λιανή φωνή. Μας έστελνε και στο σπίτι να συμπίσωμε τη φασολάδα στη φωτιά να τη βρει έτοιμη να φάει. Τα ξύλα τα επηγαίναμε εμείς, ένα το πρωί και ένα το απόγευμα. Αυτός ήταν ο δάσκαλός μας ο Παπαχαρίσης. Ετελεύτησε εις βαθύτατον γήρας το έτος 1952 κατ’ ομολογία Ζήκο Νάνη που έκανε στο χωριό του, τιμώμενος και αγαπώμενος παρά πάντων των χωριανών του. Αιωνία του η μνήμη και ο αποθανών δεδικαίωται.

Παντελής Αρμπυρος

ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ: ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κείμενο για όσους "νοιώθουν"...Αιωνία σου η μνήμη κυρ Παντελή...

Δημοσιεύτηκε για πρωτη φορά στην εφημερίδα "ΒΗΣΣΑΝΗ"-Διατηρήσαμε την ορθογραφία

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.