[Σήμερα μία ιστορία απ το Ζαγόρι...]
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΖΑΧΑΡΗ
Kαλοκαιριάτικο απόγευμα. Ο ήλιος κρυβόταν πίσω απ’ την Γκραμπάλα και στέλνοντας τις ακτίνες του στα Παπιγκιώτικα παραθύρια τα ’κανε να λαμποκοπούν. Κατηφόρισα απ’ τον Πάνω- Μαχαλά για το Μεσοχώρι.
Ο Παπα-Μπέλος, που με είχε δει, με περίμενε στον πλάτανο της Μπόμπολης και μαζί φτάνοντας στο Μεσοχώρι, καθήσαμε στο τραπέζι, δίπλα στην πανύψηλη και λυγερόκορμη λεύκα. Παραγγείλαμε καφέδες και ανάψαμε τσιγάρο. Ο μπάρμπα Γιώργος, φέρνοντας τους καφέδες φταρνίστηκε και σιγοψιθύρισε:
"Ποιον θάβετε πάλι;"
Ο Παύλος, ο δάσκαλος του χωριού, έπρεπε να είχε έρθει κι αυτός στην παρέα. Ήταν η ώρα που συναντιόμαστε. Δεν φάνηκε όμως και μεις πονηρευτήκαμε και ρωτώντας μάθαμε, ότι πήγε στο ποτάμι για ψάρεμα με άλλη παρέα.
-Α! ρε γκαβία, θα μου το πληρώσεις αυτό! είπε ο παπάς.
Δεν πειράζει, του απάντησα. Αυτός θα πιάσει ψάρια και μεις θα τα φάμε.
-Τι λες βρε χάχα; Θα μας δώσει εμάς ψάρια;
-Δεν θα μας δώσει, θα του τα πάρουμε, και άκουσέ με:
Ο Παύλος με την παρέα του, θα γύριζαν νύχτα απ’ το ποτάμι και θα μπαίναν πολύ προσεχτικά στο χωριό, γιατί το ψάρεμα απαγορεύονταν και ο Παύλος είχε μεγαλύτερο πρόβλημα. Επειδή το σπίτι του ήταν δίπλα απ’ το Σταθμό. Το μονοπάτι που θα γύριζαν, γνωστό σε μας, γιατί το ακολουθούσαμε και μεις. Στη μέση του μεγάλου χωραφιού. Κάτω απ’ τη βρύση, ήταν πυκνές και χαμηλές κουτσουπιές. Υποχρεωτικά θα περνούσαν από κει. Ο Ζώης (χωροφύλακας) θα σταματήσει στην άκρη του χωραφιού, στο πάνω μέρος του μονοπατιού. Όταν οι φίλοι μας θα φθάσουν στις κουτσουπιές, θα τους φωνάξει "Αλτ! ψηλά τα χέρια και προχωρείτε". Εσύ θα είσαι χωμένος στις κουτσουπιές, τα πουλάκια μας, ασφαλώς τρομοκρατημένα, θα πετάξουν τα ψάρια και τα σύνεργα στις κουτσουπιές, θα τα πάρεις και θα φύγεις.
Την ώρα εκείνη κατέβαινε ο Ζώης από το Σταθμό. Τον κεράσαμε καφέ και του είπαμε το σχέδιό μας.
-Όχι, βρε παιδιά. Δεν μπορώ εγώ να κάνω τέτοιο πράγμα στον κ. Παύλο.
Τον σεβόταν και τον εκτιμούσε. Το σπίτι του Παύλου, ήταν ανοιχτό, όχι μόνο για το προσωπικό του Σταθμού, αλλά για κάθε περαστικό. Τελικά τον πείσαμε και μόλις σουρούπωνε όλοι είμαστε στα πόστα μας.
Η παρέα δεν άργησε να φανεί. Τα κλαδιά στο μονοπάτι άρχισαν να σιουμαλίζουν και όταν έφτασε στο ύψος των κουτσουπιών, ακούστηκε η φωνή του Ζώη.
-Αλτ! ψηλά τα χέρια και προχωρείτε!
-Ζώη εγώ είμαι, αποκρίθηκε ο Παύλος, που τον γνώρισε απ’ τη φωνή του.
-Κύριε Παύλο, δεν φταίω εγώ, οι χωριανοί σου φταίνε.
Σύνεργα και ψάρια, πετάχτηκαν αστραπιαία στις κουτσουπιές, στα χέρια του παπά.
Στο δρόμο προς το χωριό, ο Παύλος, κατάφερε το Ζώη, να μην τους πάει στο Σταθμό. Αυτό, ασφαλώς ούτε να το διανοηθεί ήθελε και ο Ζώης.
Μπαίνοντας στο χωριό τράβηξαν για τα σπίτια τους κι ο Ζώης για το Σταθμό. Ο Παύλος, πού να πάει στο σπίτι! Άφριζε και ξάφριζε για το πάθημά του και μονολογούσε. "Ποιος κερατάς μου το έκανε αυτό". Πού να πλησιάσει σε καφενείο!
Ο παπάς, με δυο αρμάθες ψάρια, περασμένα στις βέργινες ιτιές, έφτασε στο πόστο το δικό μου και τα άφησε μπροστά μου. Γελούσαν και τα γένια του. Από το μέγεθος του καθενός, υπολογίσαμε ότι ήταν περίπου τρεις οκάδες και όπως αργότερα διαπιστώσαμε δεν είχαμε πέσει έξω.
Το σχέδιο έλεγε, ότι, αν τα καταφέρουμε, θα τα πάμε στο καφενείο, θα τα τηγανίσουμε και θα φωνάξουμε τον Παύλο και την παρέα του, αλλά και τον πρόεδρο, να τα φάμε όλοι μαζί.
Εγώ, πήγα με τα ψάρια στο καφενείο και ο παπα-Μπέλλος πήγε να φωνάξει τον πρόεδρο για το τραπέζι.
Περνώντας κάτω απ’ τον περίβολο της εκκλησιάς, ο παπάς έλεγε στον πρόεδρο το κατόρθωμά μας.
Ο Παύλος, που ήταν πάνω απ’ τον περίβολο, τα άκουσε όλα.
Άστραψε και βρόντηξε.
-Αχ, τραγόπαπα! Θα μου το πληρώσεις ακριβά και συ και ο άλλος!
Είδαμε και πάθαμε να τον φέρουμε στο καφενείο, αλλά δεν τα καταφέραμε. Αφήστε τα για αύριο το βράδυ, θα του περάσει και θα ’ρθει, είπε ο πρόεδρος και μεις συμφωνήσαμε.
Την άλλη μέρα καταφτάνει ο Νομάρχης. Ο πρόεδρος με τη συγκατάθεση όλων μας τραπεζώνει το Νομάρχη και την παρέα του με τα φρέσκα ψάρια και μεις, ούτε που ξεφεγκιάσαμε (δοκιμάσαμε)...
ΠΗΓΗ:Από το υπ’αριθμ. 261 φύλλο της Εφημερίδας “ΤΟ ΖΑΓΟΡΙ ΜΑΣ”
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ; Χ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.