Σελίδες

Τετάρτη 27 Μαΐου 2009

Η ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑ ΒΗΣΣΑΝΙΩΤΩΝ


Η κωμόπολη Βήσσανη, που βρίσκεται στην Επαρχία Πωγωνίου, του νομού Ιωαννίνων, είναι γνωστή όχι μόνο για το ωραίο κλίμα και τις απερίγραπτες φυσικές ομορφιές, που απλόχερα της χάρισε ο σοφός Δημιουργός, αλλά και για τις ημέρες (πολλές ημέρες) μεγαλείου και δόξας που γνώρισε και γνωρίζει. Γιατί και σήμερα ακόμη, παρά την παρακμή των χωριών της επαρχίας της και όχι μόνο, αυτή κράτησε την αρχοντιά και την περηφάνια της, την πρωτιά που τόσο επάξια είχε κερδίσει στο πέρασμα της ένδοξης ιστορίας της. 

Πλούσια σε παράδοση, σε θρησκευτικά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά κ.λ.π. μνημεία, μοναδική στην πνευματική καλλιέργεια, την ευγένεια, την πρόοδο και την προκοπή την καταξίωση των παιδιών της. Όμως, αν "...η πολυσχιδής ανάπτυξη της Βήσσανης είναι χαρακτηριστική και αν αυτό απετέλεσε την υπεροχήν της, αυτό είναι έργον της "Αρετής". Καθ' ημάς η ιστορία της Βήσσανης αρχίζει με την "Αρετήν"...", υποστηρίζει ο ιστοριοδίφης Χρ. Κουτσογιαννόπουλος σαν σοφό καταστάλαγμα προσεκτικών και μακροχρόνιων μελετών του. (1) 
Είναι δε ¨Αρετή¨ η Αδελφότητα των απανταχού Βησσανιωτών. Το άλλο μεγάλο δώρο της πρόνοιας του Θεού προς το χωριό αυτό. Η δύναμη, η ζείδωρη και ζωοδότρα που πάντα το παρακολουθεί, το στηρίζει, το τροφοδοτεί και το αναδεικνύει και που φέτος συμπληρώνει ουσιαστικά 130 και τυπικά 124 χρόνια ζωής και δράσης. (2)
Τα παιδιά της Βήσσανης, όπως και των άλλων χωριών της περιοχής, για τους γνωστούς λόγους, ήταν αναγκασμένα, από τη μικρή τους ακόμα ηλικία, να ξενιτεύονται. Να πετούν γοργόφτερα χελιδόνια 'όπου γης', για να δουλέψουν σκληρά για να γυρίσουν και να φέρουν την ¨Άνοιξη¨ του πλούτου, της προκοπής και της προόδου. Και είχε η Βήσσανη πλήθος από άνδρες που διασκορπίστηκαν στα πέρατα και αγωνίζονταν 'τον καλόν αγώνα' για την επιβίωσή τους, τη διατήρηση των ελληνοχριστιανικών ιδανικών και την πρόοδο και ευημερία της ιδιαίτερης και ευρύτερης πατρίδας τους. 
Οι Βήσσανιώτες της Κων/πόλεως είχαν ιδρύσει από το 1871 την 'Αδελφότητα Βησσανιωτών' με σκοπούς κοινωφελείς. Ιδιαίτερα αναφέρονταν στην στήριξη των σχολείων αρρένων - θηλέων και της εκκλησίας. 
Επίσης, συνέστησαν ερανική επιτροπή για την ανέγερση νέων διδακτηρίων. Έτσι, ο ιατροφιλόσοφος συγχωριανός μας Κωνσταντίνος - Ηρακλής Βασιάδης (1821 - 1890) ενσαρκώνοντας αυτό το πνεύμα της προσφοράς των ξενιτεμένων 'μέγας το φρόνημα και πάνσοφος η γνώσιν', αναδεικνύεται η φωτεινότερη μορφή του αιώνος του, που με την προσωπικότητά τους, τις ενέργειες και τη δραστηριότητα διαλύει τα σκότη, την απελπισία και την αμάθεια των αλύτρωτων ακόμη αδελφών και αφυπνίζει την Ελληνική Μεγάλη Ιδέα. 

  • Ιδρύει τον Ελληνικό Φιλολογικό Σύλλογο Κων/πόλεως που επονομάστηκε κατόπιν 'Υπουργείο Παιδείας του Αλύτρωτου Ελληνισμού', του οποίου ήταν Πρόεδρος - Υπουργός Παιδείας περισσότερο από 20 χρόνια. 
  • Ιδρύει τον Ηπειρωτικό, τον Μακεδονικό και τον Θρακικό Σύλλογο και περί τις 80 Αδελφότητες και Σωματεία, για την προαγωγή, την εκπαίδευση και τη μόρφωση των γυναικών και του κλήρου. 
  • Προκηρύσσει διαγωνισμούς για τη συγγραφή σύγχρονων σχολικών βιβλίων, τη συγκέντρωση λαογραφικού υλικού κ.λ.π. Σε εποχή μάλιστα που ούτε αυτό το ελεύθερο ελληνικό κράτος ήταν σε θέση να αναλάβει καμία ουσιώδη σχετική πρωτοβουλία. (3) 
Ο Ηπειρωτικός Φιλεκπαιδευτικός Σύλλογος Κων/πόλεως το 1872, επειδή δε είχε όχι μόνο σύμβουλο, με βαρύνουσα γνώμη, τον Ηρακλή αλλά και μεταξύ των ιδρυτών του τους Βησσανιώτες Αρ. Ιλαρίδη και Μ. Πανταζή, αποφάσισε την ίδρυση στη Βήσσανη του Παρθεναγωγείου, το οποίο χτίστηκε και άρχισε να λειτουργεί βάσει ειδικού κανονισμού το 1873 με την επωνυμία 'Αρετή'. 
Μετά από τρία - τέσσερα χρόνια θεωρήθηκε προτιμότερο να έχει τη φροντίδα λειτουργίας του η Αδελφότητα Βησσανιωτών, η οποία αποτελείτο μόνο από Βησσανιώτες και έτσι, το 1877 έγινε η μετατροπή της Αδελφότητας να κατατεθεί επίσημα καταστατικό με την επωνυμία 'Φιλεκπαιδευτική Αδελφότης των εν Κων/πολει Βησσανιωτών, η Αρετή', με βασικούς σκοπούς : 
την τέλεια προικοδότηση του εν Βήσσανη Παρθεναγωγείου και την προαγωγή αυτού. καθώς επίσης και την ανακαίνιση των εν τω ιδίω χωρίω σχολών των αρρένων, διατήρησης και προαγωγή αυτών και τέλος των εκπλήρωση παντός αγαθοεργού και κοινωφελούς σκοπού τείνοντος εις την πρόοδο και ευημερία της Βήσσανης. (4) 
Έτσι, ιδρύθηκε η Αδελφότητά μας, η οποία από την πρώτη μέρα της άρχισε το πολύπλευρο και πολύμοχθο έργο της. 
Στο επιβλητικό αυτό και μεγαλοπρεπές κτίριο του Παρθεναγωγείου, εκτός από την κυρίως σχολή, λειτούργησαν με τη φροντίδα, την επίβλεψη και τη συνδρομή της Αδελφότητας και δύο επαγγελματικές σχολές της εποχής : Οι σχολές Ραπτικής και Υφαντουργικής, με αξιόλογη προσφορά. 

Στη συνέχεια η Αδελφότητα στράφηκε προς το Αρρεναγωγείο. Σχολείο για τα αγόρια λειτουργούσε στο χωριό μας, έστω υποτυπωδώς, κατά πάσα πιθανότητα από το 1750. (την 8/11/1822 χτίστηκε μάλιστα ειδική αίθουσα διδασκαλίας). Επειδή όμως αυτή ούτε επαρκούσε, ούτε ταίριαζε στην αρχοντιά της Βήσσανης και την αίγλη της 'Αρετής', η τελευταία αυτή ανέλαβε την πρωτοβουλία για την ανέγερση και του κτιρίου του Αρρεναγωγείου. Έτσι, το 1890-91 χτίστηκε το δεύτερο μεγαλοπρεπέστερο κτίριο - σχολείο, που κόστισε περί τις 3.000 λίρες. Το ποσό διέθεσε η Αδελφότητα, η οποία εξάλλου έστειλε από την Πόλη και τα σχέδια. 
Πρώτο λοιπόν και κύριο το ενδιαφέρον για τα σχολεία, για τη μόρφωση, που αποτελεί τη βάση και την αφετηρία κάθε προόδου και ευημερίας. Έκαμε κτίρια, διόριζε δασκάλους, παρακολουθούσε την απόδοση και τη λειτουργία των σχολείων για την οποία 'δεν εφείδετο χρημάτων και θυσιών',αθλοθετούσε επαίνους και βραβεία, επλήρωνε τη γραφική ύλη των απόρων. (5) 
Αποτέλεσμα : Στη Βήσσανη δεν υπήρχε παιδί που να μην πηγαίνει σχολείο. Όχι γιατί αυτό ήταν υποχρεωτικό από το νόμο, αλλά γιατί ο ζήλος και το φιλότιμο δεν τους επέτρεπαν να κάνουν διαφορετικά. Και έτσι εξηγείται το γεγονός ότι το χωριό μας είχε και έχει να επιδείξει πλήθος σκαπανέων του πνεύματος, ανθρώπων μορφωμένων και επιστημόνων εμβριθών. 

Στο σημείο τούτο θα πρέπει να αναφερθούμε οπωσδήποτε στην ίδρυση της ιστορικής βιβλιοθήκης του χωριού μας, την τόσο περίφημη ώστε να χαρακτηρισθεί σαν 'μοναδική ίσως εν της βορείως των Ιωαννίνων περιοχήν' και να υπογραμμίσουμε πως όχι μόνο για την ίδρυσή της (1899) πρωτοστάτησε η 'Αρετή' αλλά και βοήθησε πάρα πολύ στον εμπλουτισμό, τη συντήρηση και την ενίσχυσή της. (6) 

Και η προσφορά η πολυποίκιλη της Αδελφότητας δεν εξαντλείται μέχρις εδώ. Επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της δαιδαλώδους ζωής σε μία προσπάθεια ουσιαστικής βοήθειας για την αντιμετώπιση και επίλυση ζωτικών προβλημάτων του χωριού και των κατοίκων του. 

Μερικά παραδείγματα : 

Μέχρι το 1930 δεν υπήρχε δημόσιος δρόμος για το χωριό μας και επικοινωνία του με το αυτοκίνητο. Η έλλειψη τεράστια, κρατική δε επιχορήγηση για την αντιμετώπιση της δεν υπήρχε. Τότε ανέλαβε το τόλμημα το Κοινοτικό Συμβούλιο να κάμει τον αμαξωτό δρόμο με την ουσιαστική συμπαράσταση της Αδελφότητας. Η δεύτερη μάλιστα στην αρχή μεν διέθεσε 10.000 δρχ. για την αγορά των σχετικών εργαλείων, στη συνέχεια δε άλλες 75.000 δρχ. για τη διάνοιξη του πρώτου χιλιομέτρου. 
Αργότερα, με ενέργειες της Αδελφότητας έγινε η επιδιόρθωση και η ασφαλτόστρωση του δρόμου, ώστε σήμερα να είναι αυτός σε άριστη κατάσταση. 
Το 1935 η Αδελφότητα χορήγησε προς την Κοινότητα ένα πλήρες Οινολογικό Εργαστήριο, τόσο απαραίτητο τότε, ακολούθως δε κατόπιν ενεργειών της, ιδρύθηκε και το Κοινοτικό Γεωπονείο Βήσσανης. 
Στα δύσκολα χρόνια της κατοχής και των θλιβερών γεγονότων που ακολούθησαν βοήθησε πολλούς συγχωριανούς για να σταθούν στα πόδια τους. 
Τη δεκαετία του 50 αγόρασε ένα τρακτέρ και το προσέφερε στην κοινότητα για την εισαγωγή της μηχανοκαλλιέργειας στην γεωργία.  
Στον ηλεκτροφωτισμό (του χωριού) και την εγκατάσταση των αυτόματων τηλεφώνων συνέβαλε όχι λίγο η Αδελφότητα με τις συνεχείς ενέργειες και φροντίδες της.
Επίσης πάρα πολύ συνέτεινε στην ανέγερση και λειτουργία του ωραίου νηπιαγωγείου, που στολίζει το χωριό.
Τη ζωντάνια και τη μέριμνα της, η 'Αρετή' δηλώνει και το όμορφο και απαραίτητο Κοινοτικό Καφενείο - Τουριστικό Περίπτερο -, που πραγματικό στολίδι στην ιστορική και γραφική θέση, στο κέντρο του χωριού, εξυπηρετεί ντόπιους και ξένους. 
Από την Αδελφότητα και με τη συνδρομή των απανταχού Βησσανιωτών εκδόθηκε το 'Περισπούδαστο' σύγγραμμα 'η Βήσσανη ' του συγχωριανού μας βραβευμένου συγγραφέα Σ. Στούπη που, τόσο περιεκτικό και πολύτιμο, αποτελεί πραγματική όαση και κολυμβήθρα πατριωτικού - Βησσανιώτικου αναβαπτισμού. 
Για να καλυφθεί σοβαρότατο κενό που υπήρχε στο χωριό έκανε, προς τιμή και μνήμη των υπέρ πατρίδος φονευθέντων Βησσανιωτών, το ΗΡΩΟΝ των Πεσόντων.

Για να εκφράσει δε με έναν ακόμα τρόπο την ευγνωμοσύνη όλων μας προς το συγχωριανό μας μεγάλο ευεργέτη του χωριού Νικ. Βράγκαλη, μετέφερε τα οστά και την προτομή του, με έξοδά της από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών στη γενέτειρά του. (7) Έτσι τώρα αυτά τα δύο υπέροχα μνημεία, φάροι φωταυγής, όχι μόνο κοσμούν τις δύο κεντρικές πλατείες αλλά και υπενθυμίζουν στις ερχόμενες γενιές, τα αλτρουιστικά και πατριωτικά αισθήματα των προγόνων μας και τον άφταστο ηρωισμό τους. 
Εκεί όμως που το έργο της Αδελφότητας είναι πραγματικά μεγαλειώδες και ανυπέρβλητο είναι στην τελευταία 25ετία. Είναι πράγματα που όλοι μας ζούμε και απολαμβάνουμε και για τα οποία είμαστε υπερήφανοι ως Βησσανιώτες και μέλη της. Μερικά από αυτά θα αναφέρουμε και μάλιστα κατά τρόπο επιγραμματικού και με το φόβο πάντα, μήπως αδικήσουμε την πραγματικότητα και την 'Αρετή'. 
Ξεκινώντας από τις διάφορες εκδηλώσεις, τις οποίες η Αδελφότητα συνεχίζει να πραγματοποιεί κατά τρόπο εύστοχο και επιτυχημένο και με ρυθμό αυξητικό.  Εκδρομές, διαλέξεις, συνεστιάσεις, χοροί στην Αθήνα και μουσικοχορευτικές βραδιές στο χωριό, μνημόσυνο ευεργετών, λαμπρή εκδήλωση με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 50 χρόνων από τον πόλεμο του 1940, αθλητικοί αγώνες με αθλοθετημένα έπαθλα, ουσιαστική συμβολή στην οργάνωση και επιτυχία του πανηγυριού, φιλολογικό μνημόσυνο προς τιμή και μνήμη του συγχωριανού μας συγγραφέα Σπ. Στούπη και πολλά άλλα, που με την επιμελημένη οργάνωση και πραγμάτωσή τους αφήνουν τις καλύτερες εντυπώσεις και τα εποικοδομητικότερα αποτελέσματα. 
Συνέλαβε την ιδέα για το χτίσιμο 'του σπιτιού του Γιατρού' στο χωριό και πρωτοστάτησε σε αυτό, όχι μόνο συντονίζοντας τις εργασίες και συγκεντρώνοντας τις προσφορές των απανταχού Βησσανιωτών, αλλά καταβάλλοντας και η ίδια γενναία οικονομική συνδρομή.
Πρωταγωνίστησε στην επαναφορά του Αστυνομικού Σταθμού στο χωριό και την επάνδρωση του Ιατρείου, και τα δύο πολύ βασικά για τη ζωή εκεί (στο χωριό). 
Ανέλαβε τη διατήρηση και επισκευή πολλών από τα εξωκλήσια μας, κυρίως εγκαταλειμμένων και με γενναίες επεμβάσεις, όπου χρειάζονταν (αλλαγή στέγης, επιδιόρθωση τοιχοποιίας κ.λ.π.), έτσι ώστε σήμερα να μην υπάρχει εξωκλήσι με πρόβλημα. Σημειωτέον ότι στο χωριό μας υπάρχουν περί τα 33 εξωκλήσια. 
Το ίδιο συνεχίζει για τα γραφικά και ιστορικά (ει)κονίσματα, που είναι και περισσότερα στον αριθμό. Έχει στη φροντίδα της την κεντρική εκκλησία του χωριού, του Προστάτη μας Άγίου Νικολάου, της οποίας μάλιστα αναπαλαίωσε (εξ ολοκλήρου) τη Χαγιάτα και τη σκέπασε με πλάκες. 
Καθάρισε και επιδιόρθωσε το χώρο στα πηγάδια και διαρρύθμισε, κατά τρόπο ωραίο, το χώρο πάνω από αυτά. (8)  
Κατασκεύασε δίπλα στο Νηπιαγωγείο σύγχρονο γήπεδο μπάσκετ, πλήρως εξοπλισμένο για να παίζουν και να ασκούνται τα παιδιά του χωριού. 
Προσφέρει για την καθαριότητα και το φωτισμό των κοινωτικών χώρων, άλλοτε πάλι ενισχύει οικονομικά ή δανείζει την Κοινότητα για την αντιμετώπιση διαφόρων αναγκών. Υπερασπίζεται και θα υπερασπίζεται, με αδιάπτωτο ενδιαφέρον και κάθε θεμιτό τρόπο, την ακεραιότητα του κοινοτικού χώρου, όπου και να βρίσκεται αυτός. Μέσα στο χωριό ή πιο πέρα απ' αυτό. Για να αναπαύεται έτσι η ψυχή του αείμνηστου Ν. Βράγκαλη που έδωσε τους κόπους ολόκληρης ζωής για να έχουν το χωριό αυτό όλοι οι χωριανοί. 
Διαδραμάτισε βασικό και καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία των δύο ξενώνων του χωριού και να έχει την ευθύνη για τη λειτουργία και διατήρησής τους. Του μεγάλου δίπλα στην Ευαγγελίστρια, που με την ωραιότητα και λειτουργικότητά του αποτελεί στολίδι και καμάρι όχι μόνο της Βήσσανης αλλά και ολόκληρης της Επαρχίας και του μικρού, που αν και εφεδρικός, εξυπηρετεί το ίδιο. 
Έφτιαξε τις δύο πλατείες στο κέντρο του χωριού, τη μία κάτω στο χώρο του Ηρώου και την άλλη πάνω στην Εκκλησία με πολύ μεράκι και ομορφιά, που θα τις ζήλευαν και οι προσεγμένες πόλεις ακόμα. 
Η ωραία πλακόστρωση , ο παραδοσιακός φωτισμός, τα κατάλληλα παγκάκια, τα πολύχρωμα και ευωδιαστά λουλούδια δημιουργούν την αίσθηση λαμπρότητας και μεγαλείου και αλλάζουν εντελώς την εικόνα του χωριού.Στην κάτω μάλιστα, για να εκφράσει και πάλι την ευγνωμοσύνη της προς το μεγάλο ευεργέτη Νικ. Βράγκαλη και να διατηρήσει τη μνήμη του αιώνα, έστησε σε μαρμάρινη στήλη ορειχάλκινη προτομή του. Αντίγραφο του πρωτοτύπου που είναι στην πλατεία της εκκλησίας και με την προοπτική να μεταφερθεί αυτό στο εσωτερικό του σχολείου για να συντηρηθεί και να διατηρηθεί, αφού η μεταφορά στο χωριό και οι σκληρές καιρικές συνθήκες εκεί του έχουν προξενήσει κάποιες φθορές. 
Πέτυχε την ανάπλαση και (απερίγραπτου κάλλους) διαμόρφωση της εισόδου του χωριού, στη γνωστή θέση (ει)κόνισμα, όπου από παλιά συνηθίζουν να κάνουν οι κάτοικοι τον περίπατό τους. Έργο του 1995 που έγινε, πολλών εκατομμυρίων, το οποίο δημιουργεί στον κάθε επισκέπτη τις πρώτες άριστες εντυπώσεις. 

Στην Αθήνα το έτος 1986 αγόρασε διαμέρισμα 50 περίπου τμ., το οποίο ανακαίνισε και διαμόρφωσε σε γραφεία της και το οποίο ονόμασε με το παραδοσιακό και χαρακτηριστικό, στα χωριά μας, το όνομα "Μάνα". Το δε 1995 πρόσθεσε σ' αυτό και το διπλανό διαμέρισμα, πάλι με αγορά αρκετά μεγαλύτερο και ενοποίησε το χώρο. Ώστε σήμερα να διαθέτει ευρύτατο (ενιαίο) χώρο, Βησσανιώτικη όαση στην καρδιά της Αθήνας, όπου γίνονται οι συνεδριάσεις -συνελεύσεις- συγκεντρώσεις των μελών της Αδελφότητας, καταστρώνονται σχέδια και λαμβάνονται αποφάσεις.

Με την αιμοδοσία που οργανώνει δύο φορές το χρόνο, στην Αθήνα και στο χωριό, δημιούργησε δική της Τράπεζα Αίματος για την εξυπηρέτηση των συγχωριανών αλλά και των κατοίκων γειτονικών κοινοτήτων. 
Παρακολουθεί την εξέλιξη των γεγονότων και τις διακυμάνσεις του και προσπαθεί, άοκνα και χωρίς ιδιοτελείς σκοπιμότητες, να γλυκάνει τον πόνο και να αυξάνει τη χαρά όλων των συγχωριανών. 
Συμπαρίσταται στις κρίσιμες στιγμές της ζωής τους, ευχάριστες ή δυσάρεστες, 'χαίρουσα με τα χαιρόντων ...' μικραίνοντας τη λύπη και πολλαπλασιάζοντας τη χαρά. 
Αγωνίζεται για τη σύσφιξη των σχέσεων των μελών της μεταξύ τους και με το χωριό. Την αγαστή συνεργασία και τη διατήρηση των παραδόσεων. 
Καλλιεργεί, κατευθύνει και αξιοποιεί την καλοσύνη των μελών της, την αγάπη προς τη Βήσσανη και τις προσφορές τους, από τις οποίες προήλθαν τόσα και τέτοιας σημασίας έργου, όπως προαναφέραμε καθώς επίσης και η παιδική χαρά στην κάτω πλατεία, το καλοριφέρ στην κεντρική Εκκλησία (απαραίτητο κατά τους χειμερινούς μήνες), ο συναγερμός που τοποθετήθηκε πάλι στην κεντρική Εκκλησία για να προστατεύονται οι ιερές εικόνες και τα κειμήλιά της και πολλά άλλα.

Είναι χαρακτηριστικό μάλιστα το γεγονός πως οι Βησσανιώτες πρόσφεραν και προσφέρουν χωρίς φειδώ, από το περίσσευμα ή το υστέρημά τους ακόμα για το καλό του χωριού και των συγχωριανών. Έτσι, θα μπορούσαμε να δεχθούμε χωρίς το φόβο της υπερβολής τη ρήση πως 'κάθε Βησσανιώτης είναι και ένας ευεργέτης'. 
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειώσουμε και το εξής: Πως η Αδελφότητα δεν αρκείται μόνο στις προσφορές των μελών της αλλά κινείται και προς άλλες κατευθύνσεις, Υπουργεία, Οργανισμούς κ.λ.π. για την εξοικονόμηση οικονομικών πόρων. 

Έργο (της Αδελφότητας) σημαντικότατο για το χωριό, τεράστιας σημασίας, που εξέπληξε αλλά και χαροποίησε όλους, είναι το σχετικό με το νερό. Η Βήσσανη ανέκαθεν κατατρύχετο από το πρόβλημα του νερού. Η ύδρευση από τα πηγάδια και τις στέρνες, ανεπαρκής και επίπονη, θύμιζε πρωτογονισμό. Η Αδελφότητα και εδώ στην πρώτη γραμμή για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Στην αρχή, μετά από αγώνες σκληρούς και επίπονους κατόρθωσε να υπαγάγει το χωριό μας στο "Σύνδεσμο" των Κοινοτήτων που υδρεύονται από την Νεμέρτσικα. Ύστερα πέτυχε να παίρνουμε νερό από τις πηγές του Γορμού, μαζί με άλλες κοινότητες, διαφορετικές από τις προηγούμενες. Επειδή όμως και πάλι υπήρχαν προβλήματα πολλά (πάρα πολλά) η Αδελφότητα αποφάσισε και έκανε, λίγο έξω από το χωριό, γεώτρηση δική της. Όπου 'ώ του θαύματος' βρέθηκε νερό καλό και άφθονο. Έτσι το όνειρο τόσων γενεών έγινε πραγματικότητα. Η Βήσσανη έχει πλέον δικό της νερό. Το αγαθό που θα αλλάξει οπωσδήποτε τη ζωή της.


Αλλά και η έκδοση (από την Αδελφότητα) της εφημερίδας 'Η Βήσσανη' από το Μάρτιο του 1988 είναι κορυφαίο γεγονός. Αυτή, σαν καλός άγγελος ταξιδεύει στα πέρατα και μεταφέρει την ανάσα του χωριού και της Αδελφότητας στους απανταχού Βησσανιώτες. Τους ενημερώνει, τους ξαναγυρίζει στα περασμένα, τους συγκινεί, τους κρατά δεμένους με την πατρική γη. Είναι δύναμη και κύριο όργανο στα χέρια της Αδελφότητας, χωρίς το οποίο δεν θα μπορούσε (αυτή) να επιτύχει τα τόσα που επέτυχε.

Τέλος, η προσφορά της Αδελφότητας γίνεται φανερή και από τα έργα που έχει προγραμματίσει για το αμεσο μέλλον. Αναφέρουμε τρία απ' αυτά, τα πιο βασικά κατά τη γνώμη μας, των οποίων μάλιστα η προεργασία με θετικό και γρήγορο ρυθμό έχει αρχίσει. Έχει ανεγερθεί το (2000) στην (κάτω) πλατεία ρολόι, ύψους 11 μέτρων σε παραδοσιακή γραμμή, ανάλογη αυτής του καμπαναριού της κεντρικής εκκλησίας, που έχει ομορφύνει ακόμα περισσότερο το χώρο και εξυπηρετεί τους συγχωριανούς.
Θα ξεκινήσει η εργώδης προσπάθεια έκδοσης σε καλαίσθητους τόμους όλης της πνευματικής παραγωγής των Βησσανιωτών Δημιουργών με το όνομα : 'Άπαντα Βησσανιωτών Δημιουργών', ώστε να γίνει γνωστό, να προβληθεί και να διατηρηθεί το έργο τους, που δεν είναι μικρό, ούτε αυτοί λίγοι.
Θα χτιστεί και θα λειτουργήσει στο χωριό ¨Σπίτι Απόμαχων Βησσανιωτών¨, όπου θα βρίσκουν καταφύγιο και θαλπωρή οι κουρασμένοι απόμαχοι της ζωής συγχωριανοί μας. Είναι μάλιστα αυτή τη στιγμή όλα έτοιμα ώστε τον ερχόμενο Αύγουστο να ξεκινήσει η ανέγερση του κτιρίου.
Θα αναστηλωθούν τα κελιά της ιστορικής Μονής Άβελ. Προς τούτο υπάρχει ένα σημαντικό κεφάλαιο που αν τύχουμε και της ανάλογης κρατικής βοήθειας το έργο αυτό σύντομα θα ολοκληρωθεί. Ζωντανή λοιπόν η ¨Αρετή¨ μας και παρά τα 130 της χρόνια αγέραστη και ακούραστη. Γεμάτη όρεξη και ζήλο συνεχίζει με ενθουσιασμό, χωρίς δισταγμούς και αναστολές την προσφορά της, γιατί πιστεύει στα ιδανικά, διακατέχεται απ΄αυτά, και αγωνίζεται γι' αυτά αποδέχεται το του Αποστ. Παύλου ¨το καλόν ποιούντες με εκκακώμεν¨ (Γαλ. Στ. 9) και δεν αποκάμνει ποτέ και σε τίποτα. 


.......................................................................................................

Σημειώσεις : 

(1) Χρ. Κουτσογιαννόπουλος, ανώτερος υπάλληλος του Υπουργείου Γεωργίας, δημοσιογράφος κ.λ.π. 
(2) Η ¨Αρετή¨ ιδρύθηκε το 1871 στην Κων/πολή. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, και συγκεκριμένα το 1924 μεταφέρθηκε η έδρα της στην Αθήνα και διοικείται από τους Βησσανιώτες των Αθηνών. Από τότε μέχρι σήμερα υπάρχει και δρα συνεχώς. 
(3) Στον Ηρ. Βασιάδη οφείλεται η ίδρυση Παρθεναγωγείων σε όλη την τότε Οθωμανική επικράτεια και μάλιστα την Ήπειρο, όπου μέχρι τότε το γυναικείο φύλο ήταν αγράμματο, όπως επίσης και η εισαγωγή του μαθήματος της Γυμναστικής στα Σχολεία επί Τουρκοκρατίας. Σπ Στούπη, βιβλ "Βήσσανη|" σελ. 104 4. Σπ. Στούπη ενθ' ανωτέρω σελ. 123
(5) Αναφέρουμε χαρακτηριστικά πως η Αδελφότητα κατά το 1916 είχε στην Εθνική Τράπεζα απόθεμα για τα Βησσανιώτικα σχολεία 15.000 δρχ, ενώ μετά την Μικρασιατική καταστροφή και για τον ίδιο σκοπό άφησε περί το ένα εκατομμύριο δραχμές. 
(6) Η βιβλιοθήκη αυτή λειτουργούσε με ειδικό κανονισμό και διέθετε κανονικό αναγνωστήριο. Είχε περί τις 5.000 τόμους βιβλίων -πολλά σπάνια- εκατοντάδες παλαιά έγγραφα, μικρή συλλογή αρχαιολογικών ευρημάτων, μικρό ιστορικό αρχείο κ.α. Μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και τα θλιβερά γεγονότα που ακολούθησαν περιήλθε σε νεκροφάνεια Σπ. Στούπης ενθ. Ανωτέρω σελ 142. Τώρα επαναλειτουργεί. 
(7) Νικ. Γ. Βράγκαλης, Βησσανιώτης της ξενιτιάς. Διέθεσε την περιουσία του "προς εξ αγοράν του χωρίου Βήσσανη Ηπείρου (εξ' ου κατάγεται) παρά του Σουλτάνου, κυρίου του χωρίου τούτου προς απελευθέρωσιν των συμπατριωτών του εκ του Ετησίου Επιδόματος ιδιοκτησίας προς του Σουλτάνου" Σπ. Στούπη ενθ. Ανωτέρω σελ. 156 απεβίωσε στην Αθήνα στις 10 Οκτωβρίου 1901, η δε προτομή του που φιλοτεχνήθηκε από το γλύπτη Δ. Φιλιππότη το 1905 μεταφέρθηκε το 1964. 
(8) Τα δέκα πηγάδια, που είναι το ένα δίπλα στο άλλο, στον ίδιο χώρο στο ΒΔ μέρος του χωριού, εξασφαλίζουν με τα νερά πάντα της βροχής και μαζί με τις στέρνες, σε περιπτώσεις μη μεγάλης ανομβρίας την ύδρευση των κατοίκων. Σήμερα, που δεν χρησιμοποιούνται έμειναν κι αυτά κειμήλια μίας άλλης εποχής. 

Επιμέλεια κειμένου: ΓΡ. ΑΡΜΠΙΡΟΣ 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.